کاربرد اصطلاحات همخوشه در سبک‌شناسی متون عرفانی (با تکیه بر مفهوم جذبه در ختم‌الاولیاء ترمذی)

به‌کارگیری اصطلاحات همخوشه در سبک‌شناسی متون عرفانی، زمینه‌ای است که هنوز درباره آن پژوهشی انجام نگرفته است. این مقاله، کاربرد اصطلاحات همخوشه «جذبه» را در سبک‌شناسی ختم‌الاولیاء حکیم ترمذی توضیح می دهد. نخست با تعریف اصطلاحات همخوشه، توضیح مشهورترین روابط بین آنها ( ترادف، تضاد و تضمن) و تعریف جذبه، پیشینه توجه به اصطلاحات همخوشه در متون عرفانی بررسی شده است. پس از آن، چگونگی و اَشکال کاربرد «جذبه» و هم‌خانواده‌های آن در ختم‌الاولیاء نشان داده شده است. سپس اصطلاحات همخوشه «جذبه» براساس رابطه ترادف، مورد بررسی قرار گرفته و شیوه و شکلهای استفاده ترمذی و اشتراک حوزه معنایی آنها با «جذبه» توضیح داده شده است. این بررسی زبانی، بخشی از ذهن و زبان متشکل، منسجم و تاثیرگذار ترمذی را به تصویر میکشد. از این شیوه میتوان در سبک‌شناسی دیگر متون تصوف، بررسی سبک شخصی و دوره‌ای آنها، تاثیر و تاثر آنها، تالیف فرهنگهای اصطلاحات تصوف، رد یا اثبات انتساب اثر به نویسنده و در نهایت تشخیص خلاقیت یا تقلید نویسندگان در حوزه اصطلات تصوف بهره گرفت.