نقش تداعی‌ معانی بر خلاقیتها ی زبانی اسیر شهرستانی (با تکیه بر فنون بدیعی)

تداعی معانی یکی از مهمترین تواناییهای ذهن انسان است که طی آن موضوعات مرتبط، یکدیگر را به ذهن فرا‌میخواند. این توانایی ذهن، اساس و مبنایی برای جوشش آگاهیها و گفتگوهای درونی است که زمینه‌ساز آفرینشهای ادبی، به خصوص شعر میشود. در فرایند سرودن شعر، کشف روابط، ظرایف و تناسبهای پیچیده‌ صوری و معنوی در میان کلمات است که التذاذ هنری می‌آفریند و تداعی، حضور سلسله‌ای از واژه‌ها یا اندیشه‌ها را در ذهن شاعرممکن میسازد. در سبک هندی که تلاش شاعران برای کشف ارتباط میان کلمات، نکته‌یابی و مضمون‌سازی به اوج خود میرسد موتیفها و مضامین و آرایه‌های به کار گرفته شده توسط شاعران، تحت تاثیر مستقیم تداعی‌ معانی در ذهن قرار میگیرند. این تداعیها تاثیر مستقیم و آشکاری بر فنون بدیعی و صور خیال گذاشته است. در این مقاله پس از تعریف مفهوم تداعی، نقش تداعی معانی در خلاقیتهای زبانی و شیوه‌ آفرینش فنون بدیعی در غزلیات اسیر شهرستانی بررسی شده است.