تاثیر شاخص‌های اکولوژیکی بر رشد اقتصادی در ایران

با توجه به اهمیت شاخص‌های اکولوژیکی در ارزیابی مخاطرات محیط‌زیست، در این مطالعه به بررسی شاخص ردپای اکولوژیکی و ظرفیت زیستی بر رشد اقتصادی ایران در چارچوب تابع تولید پرداخته شد. پس از ارزیابی نتایج مانایی متغیرها، با استفاده از رهیافت مدل خودتوضیحی با وقفه‌های گسترده (ardl) به بررسی روابط بلندمدت و کوتاه‌‌‌مدت بین متغیرها پرداخته شد. نتایج آزمون علیت نشان داد که متغیرهای سرمایه‌، اشتغال، مصرف انرژی، ردپای اکولوژیکی و ظرفیت زیستی، رابطه‌ی علی معناداری با معیار رشد اقتصادی دارند. نتایج پژوهش حاکی از آن است که شاخص ردپای اکولوژیکی با وجود اثرگذاری منفی بر رشد اقتصادی، فاقد معنی‌داری آماری بود. در مقابل، میزان سرمایه، مصرف انرژی و ارتقای ظرفیت زیستی، مطابق انتظار، تاثیری مثبت و معنادار بر رشد اقتصادی بر جا می‌گذارند. بنابراین، پیشنهاد می‌شود در تدوین سیاست‌های تولیدی و تجاری کشور به نحوی اقدام شود که ضمن حفظ هرچه بیشتر ظرفیت زیستی، با محدود نمودن واردات کالاهایی که توان زیستی داخلی را از بین می‌‌برند، به تقویت هرچه بیشتر توان زیستی کمک نمود.

The Effect of Ecological Footprint Indicators on Economic Growth in Iran

Due to the importance of ecological indicators in assessing environmental hazards, in this study, the ecological footprint index and biological capacity on Iran’s economic growth in the framework of production function were investigated. Based on the results of variables stationary, the long and short run relationships between variables were investigated by applying Autoregressive Distributed Lag (ARDL) approach. The results of causality tests indicate that there is a significant causal relationship from capital, labor force, energy consumption, ecological footprint and biological capacity variables to economic growth. The results also shoe that the ecological footprint index, despite the negative impact on economic growth, was not statistically significant. The empirical results also indicate that capital, energy consumption, and biological capacity have a significant and positive effect on economic growth in long run. Therefore, it is suggested that the country’s production and trade policies be formulated in such a way that while preserving the biological capacity as much as possible, by limiting the import of goods that destroy domestic biological capacity, help to strengthen the biological capacity as much as possible.