بررسی خشکیدگی درختان حرا در خور بساتین، خلیج نایبند، استان بوشهر با تاکید بر عوامل انسانی

خشکیدگی تدریجی یا ناگهانی درختان حرا در خلیج نایبند مساله‌ای است که در سال‌های اخیر سبب کاهش سطح رویشگاه، تخریب زیستگاه و کم‌رنگ شدن دورنمای توسعه پایدار در منطقه ویژه انرژی عسلویه شده‌ است. در این تحقیق دو خور بساتین و بیدخون به علت دارا بودن سطح بیشتری از درختان حرا و نیز مشاهده موارد خشکیدگی بالا در خور بساتین و موارد خشکیدگی محدود در خور بیدخون، مورد توجه قرار دارند. با نمونه‌برداری از تعداد 21 خط نمونه 100 متری در راستای طولی خور بساتین (به عنوان مورد) و 6 خط نمونه در طول خور بیدخون (به عنوان شاهد) به گونه‌ای که بیشترین تعداد درخت در مسیر آنها قرار گیرد، به روش تحلیل مولفه اصلی و آنالیز واریانس یک طرفه، ویژگی‌های درختان و تفاوت‌های محیطی این دو خور، مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج این مطالعه نشان می‌دهد که تفاوت معنی‌داری در ویژگی‌‌های کمی و کیفی درختان باقی‌مانده در خور بساتین در مقایسه با خور بیدخون وجود ندارد که این می‌تواند نشان‌دهنده تاثیر عوامل محیطی در خشکیدگی درختان حرا باشد. اختلال در فرایند جذر و مد (میزان آب ورودی به خور بساتین و سرعت تخلیه آن) در نتیجه بسته شدن دهانه خور، نزدیکی به منبع مازوت و جاده‌های دسترسی، تسریع‌ کننده‌ خشکیدگی درختان در این خور بوده است.