مدل‌سازی الگوی کاربری‌ اراضی شهرستان بهبهان در مقطع زمانی 1406-1378 با استفاده از سنجش از دور و سیستم اطلاعات جغرافیایی

زیستگاه‌‌های طبیعی از جمله مراتع و جنگل‌‌ها به عنوان یکی از مهمترین عناصر محیط‌ زیست نقش بسیار مهمی در زندگی موجودات زنده و از جمله انسان دارند. در دهه‌‌های قبل و عصر حاضر توسعه شهری چنان بوده که به ایجاد عدم تعادل در چگونگی استفاده از اراضی شهری منجر شده و تبدیل کاربری‌‌های بکر به کاربری‌‌های شهری را در پی داشته است. در تحقیق حاضر برای پی بردن به تغییرات کاربری شهری، مرتعی و جنگل، شهر بهبهان، تصاویر ماهواره‌‌ لندست سنجنده‌‌های etm+  سال 1378 و oli سال 1392 تجزیه و تحلیل شد. برای پیش‌‌بینی روند تغییرات تا سال 1406 از نقشه‌‌های پتانسیل انتقال رگرسیون لجستیک و روش زنجیره مارکوف استفاده شد. نتایج بررسی مساحت‌‌ها در دوره اول (1392-1378) نشان می‌‌دهد که مساحت کاربری شهری از 1605 هکتار در سال 1378 به 3157 هکتار در سال 1392 افزایش یافته است. همچنین بیشترین تخریب در مراتع (6233 هکتار) و سپس جنگل‌‌ها رخ داده است. در دوره دوم نیز  (1406-1392) مساحت جنگل‌‌ها نسبت به سال 1392 بدون تغییر باقی‌مانده است اما روند افزایشی توسعه شهری و کاهشی مساحت مراتع در چشم‌انداز 1406 نیز ادامه خواهد داشت. همچنین در بازه زمانی مورد مطالعه تخریب اراضی کشاورزی برای تبدیل به مناطق مسکونی به طور چشمگیری افزایش یافته است به گونه‌‌ای که طی سال‌‌های 1378 تا 1392، 291 هکتار و در سال 1406، 626 هکتار از اراضی کشاورزی برای اهداف ساخت و ساز تخریب شده‌‌اند.