بررسی رابطه آموزش و عملکرد محیط زیستی با تاکید بر وضعیت ایران

مساله حفاظت از محیط‌زیست از جمله مهمترین تحرکات سال‌های پایانی قرن 20 و اوایل قرن 21 است که در اندیشه و عمل، آثار عمیق و وسیعی در عرصه جهانی به دنبال داشته است. کشورهای توسعه‌یافته و در حال توسعه هر کدام به گونه‌‌ای آثار تخریبی خود را بر محیط‌زیست بر جای گذاشته‌‌اند که این اثرگذاری در موارد بسیاری متاثر از کم‌و‌کیف شاخص‌‌های اجتماعی اقتصادی آنها است. در مقاله حاضر تلاش شده است تا رابطه شاخص آموزش به مثابه یکی از شاخص‌های توسعه اجتماعی و میزان حفاظت از محیط‌زیست در فاصله سال‌های 2006 تا 2012 مورد بررسی قرار گیرد. رویکرد نظری مقاله مبتنی بر نظریه رفتارهای محیط‌زیستی فیش‌بین، آیزن، هینز و همکاران است که لازمه تغییر در رفتارهای محیط‌زیستی را آگاهی، دانش افراد، ارزش‌ها و هنجارهای کلی جامعه می‌‌دانند. از نظر روش‌شناسی، مطالعه به شیوه اسنادی و تحلیل ثانویه داده‌های جهانی گزارش توسعه انسانی (hdr) و داده‌های شاخص عملکرد محیط‌زیستی (epi) انجام شده و داده‌ها با کاربرد نرم‌افزار spss تحلیل شده‌اند. نتایج نشان‌ می‌دهد کشورهایی که از نظر شاخص‌های آموزشی وضعیت مطلوبی دارند از نظر عملکرد محیط‌ زیستی نیز در جایگاه بالایی قرار گرفته‌اند.