مشارکت نقاشان در فعالیت‌های جمعی جامعه هنر نقاشی ایران

هنرمندان نوآور نیاز به نهادهایی دارند که آفرینش‌های نوآورانه آن‌ها را حمایت کند؛ آن‌ها با فعالیت‌های جمعی، جهت تاسیس اجتماعات، گروه‌ها و انجمن‌های هنری به این تایید، تثبیت و حمایت دست می‌یابند. اما فعالیت‌های جمعی در هنر مدرن با موانعی مواجه است؛ موانعی همچون انزواگزینی رومانتیک هنرمندان و حاشیه‌نشینی آنان در ساختار جامعه که از مشارکت آن‌ها در فعالیت‌های جمعی می کاهد. از این رو در مقاله حاضر به این پرسش پرداخته شده است که «میزان گرایش نقاشان به مشارکت در فعالیت‌های جمعی هنر نقاشی چقدر است؟». برای پاسخ به این پرسش، ابتدا به فعالیت‌های جمعی و نهادمند در جامعه هنری ایران پرداخته شد و سه صورت از فعالیت جمعی در قالب اجتماعات، گروه های و انجمن‌های هنری مورد مطالعه قرار گرفت؛ سپس در یک مطالعه میدانی به بررسی اثر متغیرهایی چون جنسیت، سن، تحصیلات، موقعیت اجتماعی و اقتصادی نقاشان و نگرش آن‌ها به مقوله هنر اجتماعی و فردگرایی در هنر نقاشی، بر گرایش آن‌ها به مشارکت در فعالیت‌های جمعی جامعه هنری پرداخته شد.یافته‌های به دست آمده از مصاحبه با 135 نفر از نقاشان، حکایت از عدم تمایل آن‌ها به مشارکت‌های سازمانی و تمایل نسبی آن‌ها به فعالیت‌های گروهی دارد. عدم مشارکت نقاشان و فقدان انسجام در شبکه روابط اجتماعی هنرمندان از یک سو موجب ناتوانی در بیان خواسته‌های صنفی و مدنی گردیده و از سوی دیگر مانع شکل گیری جریان‌های اجتماعی هنر در قالب سبک و جریان‌های هنری شده است.