بازنمایی شهر در سینمای ایران در دهه‌های 1360-80

این مقاله به بازنمایی شهر در سینمای ایران در دهه‌های 1360-80 می‌پردازد. رویکرد نظری پژوهش مبتنی بر دیدگاه راب شیلدز در باب «فضاسازی اجتماعی» و روش آن تحلیل محتوای کیفی است. یافته های بررسی شده و تحلیل هجده فیلم انتخاب شده، نشان می دهد که در دهه 60 ، بیشتر زمان فیلم ها به درون خانه محدود بوده و بخش بیرونی به ابعادفیزیکی، جمعیتی، مهاجرت، حاشیه نشینی و مناطق فقیرنشین تقلیل داده شده است. تصویر حیات شهری در این دوره، اسطوره-مکان«جامعه بدون شهر»را شکل می دهد. در دهه 70 ، ساخت وسازهای انبوه، تغییرات گسترده و گسترش نامکان ها در میان آثار سینمایی برجسته است. سویه های تاریک این تغییرات مانند قطبی شدن فضای شهر (فقیر/غنی) و آسیب های اجتماعی منتهی شده به احساس یاس و سرخوردگی ساکنان، اسطوره-مکان«سازندگی منفی و شهر سراب» را برساختند؛ در دهه 80 ، شهری به بن بست رسیده بازنمایی می شود که با ساختارهای عینی و متصلب، ساکنانش را به سوی انفعال پیش می برد. مفهوم مرکزی بازنمایی شهر در این دهه «شهر متصلب و سوژه ناتوان» است. در همه این سال ها، کلیت شهر در سینما نشان داده نشده است.