تاثیر محیط قانونی بر اثربخشی مدیریت راهبردی منابع انسانی در وزارت کشور

زمینه و هدف: پژوهش حاضر با هدف ارایه الگوی اثربخشی مدیریت راهبردی منابع انسانی براساس کارکرد‌ها و ویژگی‌های محیط قانونی در وزارت کشور انجام شد. روش: مطالعه حاضر یک پژوهش کاربردی است و در زمره پژوهش‌های توصیفی- پیمایشی قرار می‌گیرد. در این پژوهش از بررسی‌های میدانی و کتابخانه‌ای برای جمع‌آوری اطلاعات استفاده شد. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل پنج سطح مدیریتی وزارت کشور شامل «معاونان وزیر کشور، مدیران کل وزارت کشور، معاونان مدیران کل وزارت کشور، روسای ادارات وزارت کشور و کارشناسان مسیول وزارت کشور» بود. باتوجه به محدودبودن تعداد جامعه پژوهش (240 نفر) از روش کل‌شمار برای نمونه‌گیری استفاده شد. در این پژوهش از پرسش‌نامه‌های اثربخشی مدیریت راهبردی منابع انسانی و پرسش‌نامه محیط قانونی منابع انسانی استفاده شد که روایی محتوا و صوری ابزار پژوهش توسط افراد و اساتید متخصص تایید شد و به‌منظور محاسبه پایایی ابزار، میزان آلفای کرونباخ محاسبه و مناسب تشخیص داده شد. برای تجزیه و تحلیل داده‌های جمع‌آوری شده، در سطح آمار توصیفی از جدول فراوانی و برای تجزیه‌ و تحلیل داده‌ها در سطح آمار استنباطی از آزمون‌های همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون خطی ساده (روش همزمان) با کمک نرم‌افزار «اس.پی.اس.اس» و برای ارزیابی الگوی پژوهش از نرم‌افزار «لیزرل» استفاده شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که میان محیط قانونی و اثربخشی مدیریت راهبردی منابع انسانی (88/0=r) و نیز میان همه هشت بُعد محیط قانونی و اثربخشی مدیریت راهبردی، رابطه مثبت و معناداری وجود دارد (01/0?p). همچنین، ابعاد هشت‌گانه محیط قانونی، اثر مثبت و معناداری بر اثربخشی مدیریت راهبردی دارند، به‌طوری‌که بالاترین تاثیر، مربوط به «شهروندگرایی» با بار عاملی 32/0 و پایین‌ترین تاثیر، مربوط به مولفه «ثبات» با بار عاملی 132/0 است. نتیجه‌گیری: نتایج حاکی از آن است که متغیر محیط قانونی منابع انسانی در مقایسه با قانون مدیریت خدمات کشوری از تاثیرگذاری بیشتری بر اثربخشی مدیریت راهبردی منابع انسانی برخوردار است.