رابطه سبک های والدگری با پرخاشگری جسمانی و رابطه ای در کودکان دبستانی

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه سبک های والدگری با پرخاشگری جسمانی و رابطه ای در کودکاندبستانی انجام گرفت. جامعه آماری این پژوهش کلیه دانش آموزان دبستانی نواحی چهارگانه آموزش و پرورششهر شیراز بودند. گروه نمونه شامل 410 دانش آموز ( 268 دختر و 142 پسر) بود، که به شیوه نمونه گیریخوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند و پرسشنامه پرخاشگری آشکار و رابطه ای و شیوه فرزند پروری را تکمیلکردند. پایایی و روایی ابزارهای پژوهش به ترتیب با استفاده از روش آلفای کرونباخ و روش تحلیل عاملی موردبررسی قرار گرفت و ابزارهای مذکور از پایایی و روایی مطلوبی برخوردار بودند. نتایج یافته های پژوهش نشانداد که بین سبک های والدگری و انواع پرخاشگری (جسمانی و رابطه ای) رابطه معنی داری وجود دارد. همچنیننتایج حاصل از رگرسیون چندگانه به شیوه همزمان نیز حاکی از آن بود که شیوه فرزند پروری مقتدر پیش بینیکننده منفی و معنی داری برای پرخاشگری جسمانی و رابطه ای بوده و شیوه فرزند پروری سلطه جو پیش بینیکننده مثبت برای پرخاشگری رابطه ای می باشد. بررسی تفاوت های جنسیتی نیز نشان داد که بین دختران و.(p > 0/ پسران از لحاظ پرخاشگری جسمانی و رابطه ای تفاوت معنی داری وجود ندارد ( 05