اثربخشی آموزش ذهن‌آگاهی مثبت‌نگر بر شادکامی زناشویی، امید و بهزیستی اجتماعی زنان در آستانه طلاق

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش ذهن‌آگاهی مثبت‌نگر بر شادکامی زناشویی، امید و بهزیستی اجتماعی زنان در آستانه طلاق انجام شد. این مطالعه از نظر هدف کاربردی و از نظر شیوه اجرا نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه‌های آزمایش و کنترل بود. جامعه پژوهش زنان در آستانه طلاق مراجعه‌کننده به مراکز مشاوره منطقه سه شهر تهران در فصل‌های بهار و تابستان سال 1400 بودند. نمونه پژوهش 40 نفر بودند که پس از بررسی ملاک‌های ورود به مطالعه با روش نمونه‌گیری دردسترس انتخاب و به روش تصادفی در دو گروه مساوی شامل گروه‌های آزمایش و کنترل (هر گروه 20 نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایش 8 جلسه 90 دقیقه‌ای هفته‌ای دو جلسه به مدت یک ماه تحت آموزش گروهی ذهن‌آگاهی مثبت‌نگر قرار گرفت و در این مدت گروه کنترل آموزشی ندید. داده‌ها با پرسشنامه شادکامی زناشویی (آزرین و همکاران، 1973)، پرسشنامه امید (اسنایدر و همکاران، 1991) و خرده‌مقیاس بهزیستی اجتماعی در مقیاس بهزیستی روانشناختی (کییز و ماگیار-مو، 2003) گردآوری و با روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری در نرم‌افزار spss-22 تحلیل شدند. یافته‌ها نشان داد که روش آموزش گروهی ذهن‌آگاهی مثبت‌نگر باعث تغییر معنادار هر سه متغیر شادکامی زناشویی، امید و بهزیستی اجتماعی زنان در آستانه طلاق در گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل شد. به عبارت دیگر، روش مداخله مذکور باعث افزایش شادکامی زناشویی، امید و بهزیستی اجتماعی زنان در آستانه طلاق شد (0.001

the effectiveness positive mindfulness education on marital happiness, hope and social well-being of women on the verge of divorce

the present research was conducted with the aim of determine the effectiveness positive mindfulness education on marital happiness, hope and social well-being of women on the verge of divorce. this study in terms of purpose was applied and in terms of implementation method was quasi-experimental with pre-test-post-test design with experimental and control groups. the research population was women on the verge of divorce referred to counseling centers in the third district of tehran in the spring and summer of year 1400. the sample consisted of 40 people who were selected after reviewing the inclusion criteria by the available sampling method and randomly were assigned into two equal groups including experimental and control groups (20 people in each group). the experimental group underwent 8 sessions of 90 minutes two weekly sessions for one month by positive mindfulness group education and during time the control group did not receive any education. data were collected by marital happiness questionnaire (azrin et al, 1973), hope questionnaire (snyder et al, 1991) and social well-being subscale in psychological well-being scale (keyes and magyar-moe, 2003) and by were analyzed by multivariate analysis of covariance in software spss-22. the results showed that the positive mindfulness group education method caused a significant change in all three variables of marital happiness, hope and social well-being of women on the verge of divorce in the experimental group in compared to the control group. in the other words, the mentioned intervention method led to increase the marital happiness, hope and social well-being of women on the verge of divorce (p<0.001). according to the results of the present study, planning is necessary to use the combined method of positive mindfulness group education to improve psychological characteristics, especially increasing marital happiness, hope and social well-being.