تدوین مدل پیش بینی امیدواری بر اساس تاب آوری وتنظیم شناختی هیجان با میانجی گری کیفیت زندگی در زنان مبتلا به سرطان پستان

هدف پژوهش حاضر، تدوین مدل پیش‌بینی امیدواری بر اساس تاب‌آوری و تنظیم شناختی هیجان با میانجی‌گری کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به سرطان پستان بود. پژوهش از نوع توصیفی و روش آماری همبستگی بود. جامعۀ آماری پژوهش متشکل از بیماران مبتلا به سرطان پستان مراجعه کننده به انستیتو سرطان بیمارستان های امام خمینی و میلاد تهران در سالهای 1397-1398 بودند. انتخاب نمونه پژوهش به صورت روش نمونه گیری هدفمند بود، به این ترتیب که از بین بیماران مبتلا به سرطان پستان 300 نفر براساس ملاک های ورود و خروج پژوهش به عنوان گروه نمونه انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه تاب‌آوری کونور-دیویدسون، پرسشنامه تنظیم شناختی هیجان گارنفسکی و همکاران، مقیاس کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی و پرسشنامه امید اشناید و همکاران بودند. در تحلیل دادهها از روش معادلات ساختاری استفاده شد. یافته‌ها نشان داد که اثر مستقیم کیفیت زندگی برامیدواری بیماران مبتلا به سرطان پستان برابر با ( t=1.98 و β=0.31 ) بود. و تاب‌آوری بر امیدواری بیماران مبتلا به سرطان پستان اثر مستقیم ( t=2.38 و β=0.37) و غیرمستقیم ( t=2.03 و β=0.14) و به واسطۀ کیفیت زندگی معنادار دارد ( p < 0.05 ).  همچنین تنظیم شناختی هیجان مثبت و تنظیم شناختی هیجان منفی بر امیدواری اثر مستقیم معنادار ندارد. تنظیم شناختی هیجان مثبت بر امیدواری اثر غیرمستقیم ( t=2.14 و β=0.18 ) و تنظیم شناختی هیجان منفی بر امیدواری اثر غیرمستقیم ( t=2.09 و β=0.16 ) (به واسطه ی کیفیت زندگی) معنادار دارد ( p < 0.05 ) . نتایج تحلیل مدل اندازه گیری نشان داد ساختار عاملی مقیاس های پژوهش مورد تایید بود. نتایج آزمون مدل مفهومی نشان داد شاخص های برازش مدل پژوهش در وضعیت مطلوبی قرار دارد. افزایش میزان تاب‌آوری هم بطور مستقیم باعث افزایش امیدواری بیماران مبتلا به سرطان پستان می‌‌شود و هم به واسطه افزایش کیفیت زندگی، سطح امیدواری این بیماران را افزایش میدهد. همینطور، افزایش میزان تنظیم شناختی هیجان از طریق افزایش کیفیت زندگی سطح امیدواری بیماران را افزایش می دهد.