الگویی برای خط‌مشی‌گذاری سرمایه انسانی

خط مشی‌گذاری سرمایه انسانی اگر با بصیرت کافی صورت نگیرد، تبعات منفی بلندمدت و کلانی را برای سازمان درپی داشته و مانع از تحقق ماموریت سازمان می‌شود. این اهمیت در سازمانی‌هایی که محوریت اصلی آنها بر عهده نیروی انسانی مومن و جهادی است، دوچندان می‌باشد. هدف پژوهش حاضر، ارائه الگویی برای خط‌مشی‌گذاری در حوزه سرمایه انسانی بوده است. دراین‌راستا، ابتدا با تحقیق در ادبیات موضوع خط‌مشی‌گذاری، خط‌مشی‌گذاری سرمایه انسانی و خط‌مشی‌گذاری سرمایه انسانی در سازمان‌های نظامی امنیتی و همچنین مراجعه به پژوهش‌های مشابه گذشته به شناسایی بیشتر موضوع و دستیابی به پروتکل مناسب جهت مراجعه به خبرگان و مصاحبه از ایشان پرداخته شده است. در گام بعد، با استفاده از روش پژوهش کیفی و راهبرد پژوهش گراندد‌تئوری غیرساختاریافته از 12 نفر از خبرگان واجد شرایط که سابقه خط‌مشی‌گذاری در رده‌های راهبردی سازمان را داشته‌اند، مصاحبه صورت گرفته و هریک از مصاحبه‌ها به‌صورت یک‌به‌یک مورد تحلیل کیفی و کدگذاری قرار گرفت. درپایان و با جمع‌بندی کدگذاری‌ها، نظریه‌ای روایت‌ شده است که با نگاه سیستمی شامل پنج بعد اصلی ورودی، فرایند، خروجی، نتایج و ارزیابی می‌باشد. در ذیل این ابعاد نیز مولفه‌های سیاست‌گذار مطلوب، ارکان جهت‌ساز، مداقه و پایش، آرمان‌گرایی واقع‌بینانه و  الگوگیری و درس‌آموزی قرار دارد.

A Model for Human Capital Policymaking

If capital policymaking is not performed with enough insight, it will bring about longterm negative consequences for the organization, and will prevent the fulfilment of the mission of the organization. This is more important in the organizations whose main focus is on jihadist loyal human resource. The purpose of this study is to provide a model for policymaking in human capital field. In the first phase, the researchers studied the literature of policymaking, general human capital policy and human capital policy in militarysecurity organizations, and referred to previous similar studies, in order to identify the issue more and present an appropriate protocol for referring to the experts. Using qualitative research methodology and unstructured grounded theory in the next step, 12 competent experts with proper experience in policymaking at strategic levels, were interviewed. Then, each of the interviews was analyzed qualitatively, and was coded. Finally, a theory was presented through system analysis which included five dimensions: the main input, process, output, results, and evaluation. These dimensions underlay the components of the competent policymaker, the directing principles, scrutinizing, monitoring, realistic idealism, modeling and learning.