نگرش تعلیمی- اخلاقی شاعران به رنگ سیاه تا پایان سبک عراقی

رنگ‌ سیاه‌ از جمله رنگ‌های پیشینه‌داری است که تاکنون فقط به استخراج جلوه‌های گوناگون آن در اساطیر، ادیان و متون عرفانی پرداخته شده و به محتوا و رسالت تعلیمی- عرفانی آن در سبک‌های شعری مختلف پرداخته نشده است. بر همین بنا، در این پژوهش ارزش وجایگاه این رنگ در شاخه‌های ادبیات تعلیمی، تمثیلی و فولکلور با شیوه آماری-تحلیلی در دو سبک اوّل شعر فارسی (خراسانی و عراقی) بررسی شده است. در دیوان شاعران سبک خراسانی، این رنگ برای توصیفات ساده، طبیعی و تشبیهات حسّی به کار گرفته شده امّا به محض تغییر نگرش‌ها در سبک عراقی، به ‌ویژه در منظومه‌های عرفانی-تعلیمی و اخلاقی مانند مثنوی، دیوان حافظ و بوستان، رنگ مذکور با زبان استعاره و مجاز برای آموزش و ارشاد مخاطب و تنبیه و تمثیل به کار رفته‌ است.