سیرت انسانی در صورت حیوانی (بررسی فضیلت‌ها و رذیلت‌های اخلاقی در حکایات جانور محور مثنوی)

یکی از جلوه‌های دل انگیز و پر شور مثنوی، انعکاس خُلق و خوی انسانی است که معمولاً در قالب حکایات و تمثیلات نمادین و با نقش آفرینی موجودات و پدیده‌های غیر انسانی متجلی شده است. مولانا در این تمثیلات در پی آن است که با نگاهی نقادانه به جهان طبیعت و عالم معنا، برای تعمیق و تبیین آموزه‌های عرفانی و تعالیم آموزه‌های اخلاقی، از هر عنصر و شگردی بهره بگیرد، تا چراغی فرا راه سالکان حقیقت و جویندگان راه سعادت بیفروزد و آنان را به سر منزل مقصود هدایت کند. از جمله هنرنمایی‌های مولوی در این زمینه، بهره‌گیری اخلاقی و عرفانی از شخصیت‌ها و تمثیلات جانوری است. که در این مقاله بعد از مقدمه، به اختصار به نمونه‌هایی از فضایل و رذایل اخلاقی که در حکایت‌های جانور محور مثنوی به آن‌ها اشاره شده، پرداخته می‌شود.