کاربرد تعلیمی داستان های مثنوی در اجرای نمایش های کاربردی برای کودکان و نوجوانان

امروزه استفاده از تیاتر به‌عنوان شیوه ای موثر و روشی جدید برای آموزش، تعلیم، تربیت و درمان کودکان و نوجوانان مورد توجه فعالان تیاتر و هنرهای نمایشی قرار گرفته است. در این شکل استفاده از تیاتر، بر جنبه کاربردی نمایش تاکید می شود و درام کاربردی برای کودکان و نوجوانان زمینه های رشد ذهنی و فکری آن ها را فراهم می کند. مثنوی مولانا سرشار از داستان هایی است که علاوه بر قابلیت های نمایشی دارای محتوایی درمانی، آموزشی و تربیتی هستند. داستان های انتخاب ‌شده در این پژوهش که به تفکیک بررسی شده اند، در رهایی کودکان و نوجوانان از رنج های عاطفی، جرات ایجاد رفتارهای جدید، آیین زندگی اجتماعی، روحیه فداکاری و از خود گذشتگی، اصلاح و پرورش ذهنیت، بهبود مهارت های ارتباطی، ایجاد و بروز خلاقیت های فردی، درگیری و کنجکاوی در مسایل، ایجاد اعتماد به ‌نفس، سخنوری و ارتقای بینش درباره حوادث و سازش با آن ها بسیار موثرند. نویسندگان در پژوهش حاضر با انتخاب و بررسی 32 داستان از داستان های مثنوی، ضمن برشمردن ویژگی‌های داستان های انتخاب ‌شده، سعی دارند قابلیت این داستان ها را برای اقتباس جهت تبدیل به نمایش های خلاق، تربیتی، آموزشی و درمانی به اثبات رسانند.