بررسی و نقد جامعۀ اندرزگویان ایرانی (پیش از اسلام)

وجود ادبیات اندرزی در فرهنگ ایرانی، ازجمله موضوعات ریشه‌دار و با پیشینۀ طولانی است؛ به‌طوری که در کهن‌ترین منابع و آثار برجای ‌مانده از ایران باستانی نیز می‌توان مضامین و سخنان پندآموز را دید. با این حال و با وجود پژوهش‌های ارزشمندی که در سال‌های اخیر درباره آن صورت گرفته است، هنوز برخی موضوعات مرتبط با آن مغفول مانده و یا نیازمند نگاه و بررسی‌های عمیق‌تری است. یکی از این موضوعات، بررسی جامعۀ اندرزگویان در ادبیات پیش و پس از اسلام است که به‌شکل تامل‌برانگیزی دچار تحول شده‌اند. این پژوهش با بهره‌گیری از روش توصیفی تحلیلی و مطالعات کتابخانه‌ای، بیش از هر موضوع دیگری درپی پاسخگویی به این پرسش است که در دوران پیش از اسلام در سرزمین ایران، وظیفۀ موعظه و ارشاد و نگارش رسالات تعلیمی، به چه افرادی تعلق داشته است؟؛ همچنین کیفیّت و عوامل اندرزگویی این افراد با استفاده از منابع و آثار برجای‌مانده بررسی خواهد شد. از مهم‌ترین یافته‌‌های این پژوهش آن است که در ادبیات پیش از اسلام، در سرزمین ایران، تنها افراد و گروه‌های خاصّی به اندرزگویی پرداخته‌اند که بیشتر نیز وظیفۀ رهبری دینی و سیاسی جامعه را بر عهده داشته‌اند و این موضوع نیز خود نکات مثبت و منفی داشته است.