پژواک فرهنگ آزرم و ادب در شاهنامه و متون پهلوی

شاهنامه، آیینه تمام‌نمای فرهنگ، حکمت و اندیشه ایرانیان و تجلی‌گاه باورها، آداب و رسوم اجتماعی آنان است که آن را می‌توان با رویکردهای گوناگون واکاوید.این اثر سترگ مهمترین سند به جای مانده از فرهنگ منظوم ایران باستان است.فردوسی که ستایشگر باورهای فرهنگی از جمله آزرم و ادب است، آن را زیبنده زنان می‌شمارد و در موارد بسیار مردان را نیز بدان می‌ستاید.بی‌گمان استاد توس در پرداختن به فرهنگ ایران کهن، برخوردار از منابع و مآخذی خود بوده است. او در پراهمیت جلوه دادن این شاخص فرهنگی به آثار پهلوی پیشِ رو، نظر داشته است؛ ازجمله آنها باید از رساله‌هایی چون: دینکرد، مینوی خرد، ارداویراف‌نامه، اندرزنامه بزرگمهر، اندرز آذرپادمارسفندان و...نام برد.در این پژوهش کوشیده می‌شود به بررسی جایگاه رفیع آزرم و ادب در فرهنگ ایران باستان از دیدگاه شاهنامه و متون پهلوی پرداخته شود و بر این نکته تاکید گردد که فردوسی در پرداختن به این موضوع صرف نظر از علقه‌ها و باورهای فرهنگی خویش تحت تاثیر متون پهلوی بوده است.