تصمیم‌گیری راهبردی در زمینه توسعه تولید چوب صنوبر به کمک روش swotanp (مطالعه موردی: شهرستان ارومیه)

زراعت چوب یکی از راهبردهای برنامه‌های توسعه کشور برای اصلاح نظام بهره‌برداری از منابع طبیعی است. صنوبر یکی از گونه های شناخته شده برای زراعت چوب در کشور به‌شمار می‌رود. این گونه از گونه‌های تندرشد به‌شمار می‌آید و دارای کلن‌های متعددی است که توانایی سازگاری با شرایط اقلیمی مختلفی را دارد. سرعت رشد بالا، بازدهی اقتصادی مناسب و آشنایی سنتی کشاورزان با زراعت صنوبر و وجود رویشگاه‌های مناسب در کشور از مزیت‌های توسعه زراعت صنوبر است. با این حال نتایج تحقیقات گذشته بیان‌گر موانع متعدد موجود بر سر راه توسعه طرح‌های صنوبرکاری و لزوم برنامه‌ریزی راهبردی برای توسعه آن است. آنچه که امروزه ضروری به‌نظر می‌رسد یافتن راهبردهایی برای برداشتن این موانع است. بر همین اساس، تحقیق حاضر با دیدی جامع‌نگر سعی بر شناسایی نقاط قوت، ضعف، فرصت‌ها و تهدیدهای صنوبرکاری دارد و مناسب‌ترین راهبردها برای توسعه زراعت چوب در شهرستان ارومیه را ارائه کرده است. این تحقیق به صورت میدانی و با استفاده از پرسش‌نامه انجام شده است. در این مطالعه برای تعریف راهبردها از تحلیل سوآت و برای الویت‌بندی راهبردها از روش تحلیل شبکه‌ای استفاده شد. نتایج نشان داد سابقه زراعت صنوبر در منطقه به‌عنوان مهم‌ترین نقطه قوت در زمینه توسعه مطرح است و کاربردهای فراوان چوب صنوبر در الویت بعدی پس از آن قرار دارد. جایگزین شدن روزافزون کشت صنوبر با کشت‌های جایگزین یکی از نقاط ضعف اصلی توسعه چوب صنوبر در منطقه است. پس از آن دیربازده بودن سودآوری زراعت صنوبر در الویت دوم قرار دارد. مهمترین فرصت پیش روی توسعه، از نظر متخصصین ایجاد نظام‌های اعتباری جهت حمایت از توسعه بوده و مهمترین تهدید پیش روی توسعه عدم تامین مخارج زارعین به‌صورت سالیانه است. همچنین نتایج الویت‌بندی راهبردها نشان داد، روش‌های نوین آبیاری با هدف کاهش مصرف آب و برنامه‌ریزی برای آموزش اصول صحیح و فنی مراحل کاشت، داشت و برداشت به‌عنوان مهمترین راهبردها مطرح هستند.