تحولات دنیای عرب و ثبات سیاسی در امارات متحده عربی

ثبات سیاسی و امنیت به مثابه مهمترین دلمشغولی حکومت‌ها بوده است و به معنی نبود تهدیدات و چالش‌های جدی و بی‌نظم کننده است، نه تغییرات کوچک و جزیی که لازمه پویایی و استمرار نظام سیاسی و اجتماعی هستند. از ربع واپسین سده 20 به این سو، حکومت‌ها به ویژه حکومت‌های اقتدارگرا به دلایلی همچون اثرات سرایتی ناشی از گسترش جنبش‌های دموکراتیک، انقلاب ارتباطات، جهانی شدن، تحول نسلی و نارضایتی‌های سیاسی و اجتماعی فزاینده با چالش‌ها و تهدیدهای امنیتی مواجه بوده‌اند. در این نوشتار، نگارندگان با استفاده از روش تحقیق تبیینی _ علی درصدد ارایه پاسخ تحلیلی به این پرسش هستند که چرا جنبش‌های اجتماعی اخیر در منطقه یا بهار عربی به امارات متحده عربی سرایت نکرد و این کشور همچنان از ثبات سیاسی برخوردار است؟ چرا با وجود این که این کشور در منطقه از بالاترین میزان کاربری اینترنتی و شبکه‌های اجتماعی برخوردار است اما برخلاف برخی کشورهای دیگر، با جنبش اجتماعی مواجه نشد؟. مهمترین دلایل موثر در این ارتباط (فرضیه تحقیق) عبارتند از: ساختار جمعیتی غیربومی در اکثریت (85 درصد) و محافظه‌کاری آنان به دلایل سیاسی - اقتصادی و عدم برخورداری از حقوق شهروندی، مشروعیت عملکردی- کارکردی حکومت در حوزه اقتصادی و رفاهی، مشروعیت سنتی و مذهبی حکومت، گرایش فزاینده کاربران به استفاده از قابلیت‌های سرگرمی، تجاری، ارتباط‌گیری و غیرسیاسی اینترنت، شبکه‌‌های اجتماعی و محدودیت‌ها و کنترل‌های شدید حکومت بر قابلیت‌ها و لینک‌های سیاسی آن. یافته‌های تحقیق تایید کننده تاثیر همه دلایل یادشده بر ثبات سیاسی و عدم وقوع جنبش انقلابی در این کشور پس از وقوع بهار عربی هستند.