معضل ناامنی و واگرایی در منطقه خلیج‌فارس: راه‌کارهای نظری

خلیج‌فارس از جمله مناطق مهم و استراتژیک جهان به شمار می‌آید. این منطقه به دلیل شرایط استراتژیک و ژیواکونومیکی خاص خود از اهمیت ویژه‌ای در مسایل منطقه و جهان برخوردار است. این موقعیت استراتژیکی ممتاز موجب شده است که خلیج‌فارس از دیرباز شاهد چالش قدرت و رقابت مداوم قدرت‌های منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای باشد. در این میان از عوامل مهم و تاثیرگذار مسیله امنیت، ثبات و آرامش منطقه است. بر این اساس، هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی عوامل واگرایی و ناامنی در خلیج‌فارس و تعیین سطح نیازهای منطقه با توجه به سلسله مراتب نیازهای مازلو و متناسب با آن تعیین الگوی امنیتی مناسب منطقه است. در این راستا عوامل ناامنی در خلیج‌فارس و الگوی امنیتی متناسب با آن به عنوان سیوال اصلی مطرح می‌شوند و لذا این فرض را مطرح می‌نماید که عوامل واگرایی ژیوپلیتیکی، ژیواکونومیکی، ژیوکالچری و سیستمی، در قالب حاکم بودن پاردایم واقع‌گرایی بر منطقه خلیج‌فارس موجب شده‌اند که سیستم خلیج‌فارس در سطح نیازهای زیستی – امنیتی قرارگیرد و در نتیجه برای تامین امنیت ابتدا باید در جهت حاکم کردن پارادیم نیولیبرال، همگرایی را در سطح منطقه ایجاد نموده و در نهایت الگوی امنیت خودساخته، امنیت را در خلیج‌فارس برقرار نماید. بنابراین پژوهش حاضر ضمن تبیین مفهوم امنیت، سلسله مراتب نیازهای مازلو و تطبیق آن با الگوی امنیتی واحدها، عوامل واگرایی و ناامنی خلیج‌فارس و راهکارهای مناسب جهت طراحی الگوی امنیتی مناسب منطقه ترسیم می‌شود.