تبیینی سازه‌انگارانه از علل واگرایی ایران و شورای همکاری خلیج فارس

این نوشتار ابعاد نظری واگرایی در روابط خارجی بین ایران و کشورهای شورای همکاری خلیج فارس بدون تاکید بر دوره خاصی را مورد بررسی و تحلیل قرار می‌دهد. سوال اصلی این نوشتار این است که چرا علی‌رغم زمینه‌های زیادی که برای همگرایی بین ایران و کشورهای شورای همکاری خلیج فارس وجود دارد، روابط خارجی این کشورها با ایران بیشتر به سمت واگرایی حرکت کرده است؟ فرضیه این نوشتار نیز این است که مهم‌ترین دلایل حاکم بودن واگرایی بین ایران و کشورهای شورای همکاری خلیج فارس را علاوه‌بر نقش و تاثیر ساختار نظام بین‌الملل، می‌توان این‌گونه تبیین کرد که به‌واسطه نبودِ هنجارهای مشترک، بستری برای شکل‌گیری هویت مشترک نیز شکل نگرفته در نتیجه این امر فضای رقابتی، بی‌اعتمادی و عدم آگاهی منطقه‌ای را بین ایران و شورای همکاری خلیج فارس شاهد هستیم. به‌واسطه تاثیر این عوامل نه‌تنها شاهد بهبود روابط در دولت نهم و دهم نیستیم، بلکه این واگرایی تداوم یافته و حتی تشدید هم شده است. در پایان نیز در قالب نتیجه‌گیری عنوان می‌شود که به‌خاطر تاثیر این متغیرها، رسیدن به همگرایی و ایجاد جامعه امن و منطقه‌گرایی بین ایران و این کشورها بسیار دشوار و مشکل است. سپس راهکارهای گذر از وضعیت آنارشی و بی‌اتحادی و رسیدن به هویت مشترک و جمعی و در نهایت همکاری و تعامل مطرح می‌شود.