ظهور قدرت های متوسط نوظهور در خاورمیانه جدید: امارات متحده عربی و قطر

نظم منطقه‌ای پس از ناآرامی‌های عربی که از آن با عنوان خاورمیانه جدید یاد می‌شود شاهد نقش‌آفرینی بازیگران متوسط نوظهور همچون قطر و امارات متحده عربی است. از منظر مولفه‌های قدرت این دولت‌ها بر خلاف بازیگران متوسط بین‌المللی پیشین در منطقه نظیر ایران، مصر، عربستان، عراق و سوریه فاقد استانداردهای لازم برای تبدیل شدن به بازیگران منطقه‌ای هستند. حال سوال این است چرا این بازیگران دامنه فعالیت خود را از زیر نظام منطقه‌ای خلیج فارس به نظم منطقه‌ای خاورمیانه در معنای موسع آن گسترش داده‌اند. در این ارتباط، به نظر می‌رسد عدم تسری ناآرامی‌های عربی در اوائل دهه 2010 به امارات و قطر این فرصت را برای آنها فراهم ساخت تا در پرتو تضعیف سایر رقبای درگیر این ناآرامی‌ها چون مصر یا سوریه به بازیگران منطقه‌ای تبدیل شوند. با این حال، بررسی سیر تحولی سیاست خارجی کشورهای مذکور از پیش از بروز ناآرامی‌های عربی گویای آن است که آنها در صدد تغییر جایگاه خود در نردبان روابط بین‌الملل منطقه بودند.. مقاله حاضر قصد دارد با اشاره به روند جابجایی قدرت در بین بازیگران منطقه‌ای طی دوره پسا ناآرامی عربی به طور عام و تمرکز بر الگوی‌های نوین حاکم بر سیاست خارجی دو قدرت متوسط نوظهور مورد اشاره به طور خاص، به پرسش فوق پاسخ دهد. این مهم در پرتو چارچوب مفهومی قدرت‌های متوسط منطقه‌ای در عرصه روابط بین‌الملل انجام خواهد شد.

The new emerging middle powers within the new Middle East: UAE and Qatar

Ensuing the Arab Uprisings, regional order that is calling the New Middle East has gone through the playing of new emerging middle powers such as UAE and Qatar. From the component of power, these states unlike their predecessor as with Iran, Egypt, Saudi Arabia, Iraq, and Syria lack normal prerequisites for morphing into regional actors. The main question here is why these players have expanded the range of their actions from the Persian Gulf subsystem into the great Middle East. It seems that it did not spill over the Arab uprisings into UAE and Qatar provided the opportunity for them in the light of weakening other rivals such as Egypt and Iraq that engaged by this turmoil to morph into the regional actors. While studying the trajectory of changes in their foreign policy behaviors implies that ambitions for enhancing their ranks within the regional international relations ladder. This work intends to study the dislocating among regional players after the Arab uprisings and focusing on the dominant trends of both mentioned new emerging powers. This will do by the conception of regional middle powers in IR.