تاثیر آموزش شناختی ارتقاء امید برکاهش اهمال کاری و خودناتوان‌سازی تحصیلی دانشجویان دانشگاه پیام‏نور بوکان

هدف‏ پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش شناختی ارتقاء امید­ برکاهش اهمال‏کاری و خودناتوان‌سازی‏ تحصیلی دانشجویان دانشگاه‏پیام‏نور بود که‏ درسالتحصیلی94-93 در شهرستان بوکان مشغول به‏ تحصیل بودند. بدین منظور از طریق نمونه‏گیری تصادفی چند مرحله‏ای و از طریق اجرای پرسشنامه‏های اهمال‏کاری ‏لی و خودناتوان‌سازی تحصیلی تعداد 50 نفر برای متغیر خودناتوان‌سازی و 60 نفر برای متغیر اهمال‏کاری براساس بالاترین نمره انتخاب شدند و به طریق واگذاری تصادفی، نمونه‏های انتخابی برای هر متغیر، در دوگروه آزمایش و دو گروه کنترل گمارده شدند. سپس دو گروه درمانی (اهمال‏کاران تحصیلی، خودناتوان‏سازها) در هشت جلسۀ 60 دقیقه‏ای که توسط دو درمانگر آموزش دیده اجرا شد، تحت آموزش شناختی ارتقاء امید قرار گرفتند، در حالیکه گروه‏ گواه در معرض هیچ مداخله‏ای قرار نگرفتند. پس از آن از همۀ آزمودنی‌های  گروه آزمایش و کنترل پس آزمون به عمل آمد. داده‏های بدست آمده با استفاده از آمار توصیفی(میانگین، انحراف‏معیار) و آمار استنباطی(آزمون کوواریانس) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج حاصل از تحلیل‏ کوواریانس و در سطح 0/05> p برای گروه‌های وابسته به منظور تعیین اثر بخشی آموزش شناختی ارتقاء امید نشان داد که این کاربندی توانسته است به‏عنوان مداخله‏ای موثر موجب کاهش خودناتوان‌سازی و اهمال کاری تحصیلی دانشجویان شود

The Effect of Cognitive Hope Enhancing Training on Reducing Academic Procrastination and Self-handicapping of Students at Payam-e-Noor University in Bookan

The present study was an attempt to investigate the effect of cognitive hope enhancing training on reducing academic procrastination and selfhandicapping of students at PayameNoor University in Bookan within the academic year 13931394. To this end, 50 students who had the highest scores in selfhandicapping and 60 students who had the highest score in procrastination were randomly selected through multistaged sling and administering the questionnaires of procrastination and selfhandicapping. They were randomly assigned to two experimental and two control groups. Then, the two experimental groups (procrastinating and selfhandicapping) were trained in eight sessions, each 60 minutes, by two trained therapist. They received hope enhancing training. The control groups did not get any intervenison. Then, all of the participants took the posttest. The collected data were analyzed through descriptive (mean, standard deviation) and inferential statistics (covariance analysis). The results of the covariance analysis with p. value set lower than 0.05 revealed that, in the experimental groups, the cognitive hope enhancing training was an effective interversion to decrease the students` academic procrastination and selfhandicapping