نقش واسطه‌ای خودکارآمدی و خودتنظیمی تحصیلی در رابطه عزت نفس با شادکامی

هدف پژوهش حاضر، بررسی نقش واسطه‌ای خودکارآمدی و خودتنظیمی تحصیلی در رابطه عزت نفس با شادکامی در قالب یک مدل علّی بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه‌ی دانشجویان مقطع کارشناسی پردیس‌های دانشگاه فرهنگیان فارس بود (4803 نفر) که در نیمسال اول سال تحصیلی 98-97 مشغول به تحصیل بودند و از بین آن‌ها تعداد 358 دانشجو به روش نمونه‌‌گیری خوشه‌ای تک‌مرحله‌ای انتخاب شدند و چهار مقیاس معتبر شامل: مقیاس عزت‌ نفس کوپر اسمیت، مقیاس خودکارآمدی شرر، مقیاس خودتنظیمی تحصیلی ماگنو و مقیاس شادکامی آکسفورد، جهت سنجش متغیرهای مدل مورد استفاده قرار گرفت. روایی و پایایی همه ابزارهای مورد استفاده در پژوهش توسط پژوهشگر، بررسی و تایید گردید. تجزیه و تحلیل داده‌ها در این پژوهش با روش تحلیل مسیر از نوع مدل‌یابی معادلات ساختاری انجام شد. نتایج تحلیل داده‌ها نشان داد که مدل با داده‌های این پژوهش، برازش مناسبی دارد و عزت نفس (0/03>p )، خودکارآمدی (0/01>p) و خودتنظیمی تحصیلی (0/001>p) به صورت مستقیم شادکامی را پیش‌بینی نمودند؛ همچنین عزت نفس با واسطه‌ی خودکارآمدی و خودتنظیمی تحصیلی، شادکامی را به صورت غیرمستقیم و قوی‌تر از مسیر مستقیم، پیش‌بینی نمود (0/03=p). در این میان مسیر مستقیم عزت نفس به خودکارآمدی (0/001>p ) و عزت نفس به خودتنظیمی تحصیلی (0/001>p ) نیز معنادار بود. این نتایج نشان‌دهنده آن است که نه‌تنها عزت نفس پیش‌بینی‌کننده شادکامی است، بلکه می‌تواند از طریق خودکارآمدی و خودتنظیمی تحصیلی به میزان بیشتری شادکامی را پیش‌بینی نماید؛ بنابراین رابطه عزت نفس به واسطه‌گری خودکارآمدی و خودتنظیمی تحصیلی با شادکامی معنادار است.

Intermediary Role of SelfEfficacy and Academic SelfRegulation in the Relationship between SelfEsteem and Happiness

The aim of this study was to investigate the mediating role of selfefficacy and academic selfregulation in the relationship between selfesteem and happiness. The statistical population of the study included undergraduate students of Fars Farhangian University (4803 students) who were studying in the first semester of the 9897 academic year. Among them, 358 students were selected by onestage cluster sampling. Subsequently, they completed four valid scales including Oxford Happiness Questionnaire, Sherer General SelfEfficacy Scale, the Cooper Smith SelfEsteem Scale, and the Magno Educational SelfRegulation Scale to assess the variables. The validity and reliability of all the scales were confirmed. Also, Path Analysis with SEQ was run as the statistical technique for analyzing the data. The results show that the proposed model's fitness to observations was desirable. Additionally, happiness was predicted directly by selfesteem (p < 0.03), selfefficacy (p < 0.01) and academic selfregulation (p < 0.001). Moreover, selfefficacy and academic selfregulation had a stronger significant mediating role between selfesteem and happiness (P=0.03). The direct path of selfesteem to selfefficacy (p < 0.001) and selfesteem to academic selfregulation (p < 0.001) were also significant. It means that not only does selfesteem predict happiness, but also it can be predicted strongly by selfefficacy and academic selfregulation. Thus the relationship between selfesteem and happiness with the mediating role of selfefficacy and academic selfregulation is meaningful