نقش فراشناخت، فراحافظه و فراهیجان در پیش‌بینی یادگیری خودراهبر دانش‌آموزان

هدف این پژوهش تعیین نقش فراشناخت، فراحافظه و فراهیجان در پیش‌بینی یادگیری خودراهبر دانش‌آموزان بود. روش پژوهش مقطعی از نوع همبستگی بود. جامعه پژوهش همه دانش‌آموزان دوره دوم متوسطه شهر ارومیه در سال تحصیلی 99-1398 بودند. نمونه پژوهش 400 دانش‌آموز بودند که با روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چندمرحله‌ای انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش سیاهه فراشناخت اونیل و عابدی (1996)، پرسشنامه فراحافظه ترویر و ریچ (2002)، پرسشنامه فراهیجان میتمانسگروبر و همکاران (2009) و مقیاس یادگیری خودراهبر فیشر و همکاران (2001) بودند. داده‌ها با روش‌های ضرایب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه با مدل همزمان در نرم‌افزار spss19 تحلیل شدند. یافته‌ها نشان داد که فراشناخت، فراحافظه و فراهیجان مثبت با یادگیری خودراهبر رابطه مثبت و معنادار و فراهیجان منفی با یادگیری خودراهبر رابطه منفی و معنادار داشت. همچنین، متغیرهای فراشناخت، فراحافظه و فراهیجان به‌طورمعناداری توانستند 40.8 درصد از تغییرات یادگیری خودراهبر دانش‌آموزان را پیش‌بینی کنند و در این پیش‌بینی نقش فراحافظه بیشتر از سایر متغیرها بود (0.01>p). با توجه به نتایج پژوهش حاضر، برای بهبود یادگیری خودراهبر دانش‌آموزان می‌توان برنامه‌هایی برای افزایش فراشناخت، فراحافظه و فراهیجان مثبت و کاهش فراهیجان منفی طراحی و از طریق کارگاه‌های آموزشی آنها را اجرا کرد.

The Role of Metacognition, Metamemory and Metaemotion in Predicting Students’ Selfdirected Learning

The aim of this research was determine the role of metacognition, metamemory and metaemotion in predicting students’ selfdirected learning. The research method was crosssectional from type of correlation. The research population was all high school students of Urmia city in the 20192020 academic years. The research sample was 400 students who were selected by multistage cluster sampling method. The research tools were the O’Neill & Abedi metacognition inventory (1996), Troyer & Rich metamemory questionnaire (2002), Mitmansgruber & et al metaemotion questionnaire (2009) and Fisher & et al selfdirected learning scale (2001). Data were analyzed by Pearson correlation coefficient and multiple regression with enter model methods in SPSS19 software. The findings showed that metacognition, metamemory and positive metaemotion had a positive and significant relationship with selfdirected learning and negative metaemotion had a negative and significant relationship with selfdirected learning. Also, the variables of metacognition, metamemory and metaemotion significantly could predicted 40.8 percent of variance of students’ selfdirected learning and in this predicting the role of metamemory was higher than other variables (p < 0.01). According to the results of the present study, to improve students’ selfdirected learning, can be designed programs to increase metacognition, metamemory and positive metaemotion and decrease negative metaemotion and implement them through workshops.