مطالعه اثرات محافظتی رزوراترول بر انفارکتوس تجربی میوکارد ایجاد شده توسط ایزوپروترنول در موش صحرایی

انفارکتوس میوکارد که خصوصیات مکانیکی، الکتریکی، ساختاری و بیوشیمیایی سیستم قلب را تحت تاثیر قرار می دهد، یکی از دلایل مرگ و میر در کشورهای توسعه یافته به شمار می رود. هدف این مطالعه ارزیابی اثرات محافظتی رزوراترول در برابر انفارکتوس حاد میوکارد ایجاد شده توسط ایزوپروترنول در موش صحرایی می باشد. بدین منظور، تعداد 40 سر موش صحرایی نر ویستار به طور تصادفی به چهار گروه برابر شامل: 1-گروه شاهد، 2- تیمار با رزوراترول، 3- تیمار با ایزوپروترنول و 4- تیمار با ایزوپروترنول به‌علاوه رزوراترول تقسیم شدند. ایزوپروترنول (mg/kg 85) در دو روز متوالی به فاصله 24 ساعت به طور زیرجلدی و رزوراترول (mg/kg 20) به طور داخل صفاقی به ‌مدت 30 روز متوالی تزریق شد. در پایان، نمونه خون جهت اندازه گیری بیومارکرهای قلب شامل کراتین کیناز-mb و لاکتات دهیدروژناز اخذ شد. سپس همه موش ها جهت آسیب شناسی بافتی و تعیین وضعیت آنتی اکسیدانی عضله قلب، با سنجش میزان مالون دی آلدیید و فعالیت آنزیم های سوپراکسید دیسموتاز، کاتالاز و گلوتاتیون پراکسیداز آسان کُشی شدند. در مشاهدات ریزبینی، عضله قلب گروه تیمار با ایزوپروترنول دچار تغییرات شدید دژنراتیو و نکروز شده بود، در حالی که رزوراترول آسیب نکروتیک قلب را کاهش داد. مقادیر سوپراکسید دیسموتاز، کاتالاز و گلوتاتیون پراکسیداز قلب در گروه تیمار با ایزوپروترنول به طور معنی داری (01/0 > p) کاهش یافت ولی در گروه تیمار با رزوراترول به علاوه ایزوپروترنول به طور معنی داری (05/0 > p) افزایش یافت. رزوراترول مقدار مالون دی آلدیید را که در اثر تیمار با ایزوپروترنول افزایش یافته بود، به طور معنی داری (05/0 > p) کاهش داد. نتایج نشان داد رزوراترول با خواص آنتی اکسیدانی خود قلب موش های صحرایی را از آسیب ایسکمیک ناشی از ایزوپروترنول محافظت می کند.