بررسی هیستوپاتولوژی و ایمنوهیستوشیمی اثرات داروی تاکرولیموس در بهبود ضایعات عصبی متعاقب کراش عصب سیاتیک در موش سوری

مطالعاتی با هدف شناسایی پروتکل دارویی موثر در ترمیم اعصاب انجام گردیده است. بررسی حاضر با هدف ارزیابی اثرات داروی تاکرولیموس بر ترمیم عصب سیاتیک متعاقب له‌شدگی و مقایسه آن با ترمیم خودبخودی، روی 16 سر موش سوری نر بالغ انجام شد. بدین منظور، بعد از مشاهده عصب سیاتیک چپ هر موش، له‌شدگی عصب مذکور در همه موش های مورد آزمایش با استفاده از پنس هموستات با پهنای دهانه 2 میلی متر، به مدت 10 ثانیه انجام گردید. در ادامه حیوانات فوق به طور تصادفی به دو گروه 8 تایی شامل گروه تحت درمان (گروه اول) و گروه کنترل (گروه دوم) تقسیم شدند. موش های گروه اول، تاکرولیموس (mg/kg 5، زیرجلدی، روزانه) را تا پایان مطالعه دریافت کردند. در گروه دوم از هیچ داروی درمانی استفاده نگردید. ارزیابی هیستوپاتولوژی و ایمنوهیستوشیمی در پایان هفته‌های دوم و چهارم انجام و مشخص شد که تشکیل پرینوریوم بین گروه‌ها اختلاف معنی‌داری نداشت (0.05p). در پایان هفته چهارم ، تفاوت شدت التهاب بین گروه‌ها معنی‌دار نبود (0.05p). در پایان مطالعه، افزایش بیان ژن gfap (glial fibrillary acidic protein) در گروه درمانی اختلاف آماری معنی‌داری با گروه کنترل داشت (0.05>p). نتایج حاصله مشخص کرد مصرف تاکرولیوس در مدت 2 هفته، سبب کاهش التهاب و در پایان هفته چهارم با افزایش تعداد آکسون ها و کاهش تورم آن، سبب بهبود سریع جراحات عصبی می گردد.

Histopathological and immunohistochemical evaluation of the effect of tacrolimus on nerve regeneration following crushed sciatic nerve in mice

Studies have been conducted to find effective agents for nerve regeneration. The present study was conducted on sixteen adult male Syrian mice with the aim of assessment of the effects of tacrolimus on crushed sciatic nerve injury and its comparison with spontaneous repair. After exposure of the left sciatic nerve, crushing was performed using a 2 mm wide mosquito hemostatic forceps tip for 10 seconds. Animals were randomized into two groups of treatment group (Group I), and the control (Group II) with eight mice each. The treatment group received tacrolimus (5 mg/kg, q24h, SC) until the end of the study, and the control group received no therapeutic agents. Histopathological and immunohistochemical assessment was performed on second and fourth postoperative weeks, and suggested that perineurium formation did not show a significant difference between the study groups (p>0.05). At the end of the second week in the treatment group, the reduction of axon inflammation and swelling, and the increase in axonal count showed a significant difference with the control group (p<0.05).  At the end of the fourth week, the difference in inflammation severity between the groups was not significant (p>0.05) but the decrease in axonal swelling and increase in axonal count in the treatment group showed a significant difference with the control group (p<0.05).  Increase of glial fibrillary acidic protein (GFAP) expression showed significant difference between the treatment group and the control group at the end of the study (p<0.05). Based on the present results, the use of tacrolimus was responsible for reduction of inflammation in a two week period, and at the end of the fourth week, increase of axonal count and edema suppression caused regeneration of injured nerve.