تاثیر تنش خشکی بر عملکرد و اجزای آن در ژنوتیپ‌های بینابین و زمستانه جو در منطقه مراغه

به منظور بررسی خصوصیات مورفوفیزیولوژیکی ژنوتیپ‌های جو دیم در تنش خشکی و آبیاری تکمیلی و تعیین ارتباط این خصوصیات با عملکرد دانه، دوازده ژنوتیپ پیشرفته جو در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار در سال زراعی 1388-1387 در ایستگاه تحقیقاتی مراغه مطالعه شدند. در طول دوره رشد از شانزده صفت یادداشت‌برداری به عمل آمد. نتایج حاصل از تجزیه واریانس صفات نشان داد که در شرایط تنش خشکی بین ژنوتیپ‌ها از نظر صفات تعداد روز تا ظهور سنبله و تعداد دانه در سنبله در سطح احتمال 1% و از نظر صفات طول سنبله و شاخص برداشت در سطح احتمال 5% اختلاف معنی‌دار وجود داشت. در شرایط آبیاری تکمیلی بین ژنوتیپ‌ها از نظر صفات وزن هزاردانه، تعداد روز تا ظهور سنبله، شاخص برداشت و تعداد دانه در سنبله در سطح احتمال 1% و از نظر صفات عملکرد دانه، طول سنبله و وزن دانه در سنبله در سطح احتمال 5% اختلاف ها معنی‌دار بود. در شرایط تنش خشکی، عملکرد دانه با صفات تعداد سنبله در واحد سطح و درصد سبز همبستگی مثبت و معنی‌دار داشت. در شرایط آبیاری تکمیلی، عملکرد دانه با صفت تعداد دانه در سنبله همبستگی مثبت و معنی‌دار و با صفت تعداد پنجه بارور همبستگی منفی و معنی‌دار داشت. در شرایط تنش خشکی شاخص‌های sti، mp و gmp و در شرایط آبیاری تکمیلی شاخص‌های tol، sti، mp، ssi و gmp دارای همبستگی مثبت و معنی‌دار با عملکرد دانه بودند. در مجموع لاین شماره 9(tokak//stepto/antares) با در نظر گرفتن شاخص‌ها و با عملکرد دانه 2694 کیلوگرم در هکتار و وزن هزاردانه بالا، به عنوان لاین برتر و متحمل به خشکی در دو شرایط تنش و بدون تنش شناسایی شد.