پیامد کاربرد باکتریی های بردبار به نمک و زغال زیستی بر کارایی آنزیم های آنتی اکسیدانی در گیاه جو زیر تنش شوری

برای بررسی پیامد کاربرد باکتریی های بردبار به نمک، زغال زیستی و گچ بر پاسخ های آنزیمی و ناآنزیمی جو در تنش شوری، آزمایشی با طرح کاملا تصادفی به گونه فاکتوریل با سه تکرار در گل خانه در سال 1395-96 انجام شد. تیمارهای پژوهش 1) جدایه های باکتریای بردبار به نمک (بدون باکتری،t0، باکتری megaterium bacillus (t5)، باکتری licheniformis bacillus (t17))، 2) بیوچار (0 و 5% وزنی/وزنی) و 3) آب‌شویی خاک (بدون آب‌شویی و آبشویی) و 4) کاربرد گچ (0و50 درصد نیاز گچی) بود. نتایج این پژوهش نشان داد که به کارگیری باکتری و زغال زیستی مایه کاهش کارایی آنزیم های آنتی اکسیدانی در گیاه جو می شود. این کاهش در تیمارهای آب‌شویی شده بیشتر بوده است. همچنین گیاهان مایه زنی شده با هردو باکتری، دارای بیشترین غلظت پرولین بودند که این اندازه در باکتریt17 (bacillus licheniformis) وهمراه با زغال زیستی و گچ به گونه چشم گیری بیشتر بوده است. بهره گیری از بهساز زغال زیستی، گچ و مایه زنی با جدایه‌ها مایه افزایش پایداری پرده یاخته ای شده است که بیشترین افزایش در تیمارهای مایه زنی شده با جدایه باکتریt17 bacillus licheniformiدرخاک آب‌شویی شده با 50% نیاز گچی دیده شد. روی هم رفته این پژوهش نشان داد که بهره گیری از زغال زیستی، گچ و باکتری های بردبار در برابر نمک، می تواند ابزار کارایی در کاهش پیامد بد شوری بر گیاه شود.