تاثیر روش های مختلف کاشت بر عملکرد گندم در شمال شهرستان اهواز

استفاده از روش های خاک ورزی مرسوم و خطی کارها و بعد از آن آبیاری غرقابی یکی از روش های غالب عملیات زراعی در تولید گندم توسط کشاورزان در جنوب غربی ایران است. روش کاشت گندم، درصرفه جویی مصرف بذر و افزایش عملکرد می تواند تاثیر گذار باشد؛ به همین منظور، برای بررسی عوامل موثر در عملکرد گندم، آزمایشی دو ساله در چهار تکرار با طرح بلوک های کامل تصادفی در مزرعه پژوهشی دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی خوزستان اجرا شد. در این آزمایش، پس از شخم در عمق 25 سانتیمتری با خاک ورز برگردان دار و دو مرتبه دیسک افست، تعداد 7 تیمار متفاوت کاشت گندم و آبیاری مورد مقایسه قرار گرفتند. تیمار ها، شامل خطی کار + آبیاری غرقابی (p)، کاشت و ایجاد جوی و پشته به فواصل 60 و 75 سانتی‌متر (pf) و همچنین ایجاد جوی و پشته و بعد از آن کاشت (fp) با فواصل جوی و پشته 60 و 75 سانتی‌متر به ترتیب به نام تیمار های 60 pf_و 75 ,pf_60 fp_و 75_fp و تیمارهای سه خط کشت روی پشته بنام 75_3fp_ و 60_3fp_ بودند. تیمار 75_fp که بیانگر استفاده از دستگاه جوی و پشته ساز و پس از آن کاشت (داخل جوی و روی پشته) است، مناسب ترین تیمار کاشت با میزان عملکرد 5966 و5070 کیلوگرم در هکتار به ترتیب در سال های اول و دوم بوده است. از طرفی استفاده از دستگاه جوی و پشته ساز قبل از کاشت در تیمار 60fp عملکرد بیشتری را نسبت به تیمار خطی کار به تنهایی p)) در سطح (5%p£) نشان داد. تیمار خطی کار p)) که در آن از دستگاه جوی و پشته ساز استفاده نشده و کاشت به روش مرسوم بوده است، حداقل تولید (4883 و 4271 کیلوگرم در هکتار به ترتیب در سال اول و دوم) را نشان داد؛ همچنین مقدار زیست توده در تیمارهایی که ابتدا دستگاه جوی و پشته ساز و سپس کاشت انجام شده، به طور معنی داری (5%p£) نسبت به روش مرسوم افزایش یافت.