معلولیت ناشی از بیماری جذام در استان گلستان، ایران

زمینه و هدف: بیماری جذام یکی ازبیماری‌های عفونی مزمن است که معمولاً بر پوست و اعصاب محیطی تاثیر می‌گذارد و می‌تواند باعثمعلولیت‌های غیرقابل برگشت شود.هدف از این مطالعه بررسی وضعیت معلولیت ناشی از بیماری جذام در استان گلستان در طیسال‌های 1350 تا 1388 بوده است.روش اجرا: این پژوهش، یک مطالعه‌‍ی مقطعیگذشته‌نگر بود. کلیه‌ی بیماران شناسایی‌شده در شبکه‌ی بهداشت استان گلستان در طیسال‌های 1350 تا 1388 که تشخیص بیماری جذام برای آن‌ها گذاشته شده است وارد مطالعهشدند. روش نمونه‌گیری به روش سرشماری ساده بوده و شامل تمام بیماران کشف‌شده درمدت مطالعه می‌باشد. اطلاعات موردنیاز از پرونده‌ی بیماران استخراج و مورد تحلیلقرار گرفت.یافته‌ها: در این مدت 38 ساله، ازبین 100 بیمار مبتلا به بیماری جذام مورد بررسی، 68% موارد مرد بودند. میانگین سنیاین افراد 35.6±16.4 سال بود.اکثریت موارد ابتلا ساکن مناطق روستایی (78%) و شغل اکثر آنان کارگری (39%) بودهاست. نوع بالینی بیماری در 64% موارد جذام پرباسیل بود. شصت‌ودو درصد مبتلایان،درمان چنددارویی داشتند. ضایعات ماکولر (15%) شایع‌ترین شکل بیماری بود. مشکلاتعملکردی در 6% مثبت و در سایر موارد منفی و نامعلوم بود. مردان نسبت به زنان بیشتردچار معلولیت بودند. اکثر بیماران دارای عارضه، در گروه سنی 55-35 ساله بودند.نتیجه‌گیری: در استان گلستان اکثر بیماران مبتلا بهجذام، دارای معلولیت درجه‌ی صفر یا یک بودند.