راهبردهای دانش آفرین سازمانی

قلمرو رقابتی سازمان‌ها در سال‌های اخیر از لحاظ پویایی و بالندگی در سطح بالایی قرار داشته است. برای بقا در چنین شرایط جدید و متغیری، استمرار و پایداری در مزیت رقابتی، از طریق توسعه ظرفیت‌های فردی و سازمانی، ضرورت یافته است. از این رو، برخی از متفکران و صاحب‌نظران معاصر اظهار می‌کنند که دانشْ منبع عمده کسب مزیت رقابتی پایدار محسوب می‌شود و سازمان‌ها، به منظور دستیابی به چنین مزیتی، می‌توانند به خلق دانش به مثابه فرصتی جدید توجه کنند. در جامعه دانشی، سازمان‌ها به تقویت پایدار توانمندی‌های اصلی و به‌روزکردن پایگاه دانشی خود، به منظور روبه‌رو شدن با چالش‌های محیطی، نیاز پیدا کرده‌اند. به این منظور، درک مفهوم دانش‌آفرینی و به صحنه عمل آوردن فنون آن، یکی از مباحث حساس در رشته مدیریت شده است. ایجاد دانش جدید، اکتساب دانش، استفاده از این دانش در تصمیم‌گیری و کاربرد آن شواهدی بر اهمیت و ضرورت این امر در سازمان‌های امروزی است. در این مقاله، با استفاده از الگوی حلزونیِ آفرینش دانشِ نوناکو، الگویی جدید از راهبردهای دانش‌آفرینی سازمانی در قالب الگوی (کاوشی، کارآفرینی سازمانی، ترکیبی و بهره‌برداری) عرضه شده است. در این الگو تغییر و تبدیل دانش با استفاده از مفهوم دو نوع دانش عمومی و خصوصی و در سطح سازمانی صورت می گیرد.