evidence for an interaction between cannabinoidergic and dopaminergic systems with melanocortin mc3/ mc4 receptors in regulating food intake of neonatal chick

The current study aimed to see how the central dopaminergic and cannabinoidergic mechanisms affect melanocortin- induced food intake in neonatal layer chickens. in this regard, 9 experiments were designed. in experiment 1, chicks were injected with a control solution, mtii (2.5, 5, and 10 ng). in experiment 2, control solution, l-dopa (125 nmol), mtii (10 ng), and l-dopa + mtii were applied to the birds. experiments 3-9 were similar to experiment 2, except birds injected with 6-ohda (150 nmol), sch23390 (5 nmol), ami-193 (5 nmol), ngb2904 (6.4 nmol), l-741,742 (6 nmol), sr141716a (6.25 μg), and am630 (5 μg) instead of l-dopa. then, cumulative food intake was recorded at 30, 60, and 120 min following injection. according to the results, in comparison with the control group, dose-dependent hypophagia was observed in 3-h food-deprived neonatal layer chickens following icv injection of mtii (2.5, 5, and 10 ng) (p < 0.05). icv injection of l-dopa and sr141716a increased hypophagia induced by mtii in chickens (p < 0.05), while 6-ohda greatly suppressed mtii- induced hypophagia (p < 0.05). in addition, sch23390 and ami-193 greatly weakened the mtii-induced hypophagia in neonatal layer chickens (p < 0.05). however, ngb2904, l-741742, and am630 had no role in hypophagia induced by mtii (p > 0.05). these results demonstrated that melanocortin-induced hypophagia in the neonatal layer chickens is likely mediated by d1, d2, and cb1 receptors.

شواهد تقابل سیستم های کانابینوئیدرژیک و دوپامینرژیک با گیرنده های MC3/ MC4 ملانوکورتینی در تنظیم اخذ غذای در جوجه های نوزاد

مطالعه حاضر با هدف بررسی نحوه تأثیر مکانیسم های مرکزی دوپامینرژیک و کانابینوئیدرژیک بر مصرف غذا ناشی از ملانوکورتین در جوجه های نوزاد انجام شد. به همین منظور9 آزمایش طراحی شد. در آزمایش 1، جوجه ها با سرم فیزیولوژی و (2/5 ، 5 و 10 نانومول) بصورت داخل بطن مغزی تزریق شدند. در آزمایش 2، جوجه ها با سرم فیزیولوژی،  (10 نانومول)، ال دوپا ( 125 نانومول) و تزریق همزمانMTII  و ال دوپا تزریق شدند. آزمایشات مراحل 93 مشابه آزمایش شماره 2 بود، اما جوجه ها با 6 هیدروکسی دوپامین (150 نانومول)، SCH23390  (ن5 نانومول)، AMI193 (ا5 نانومول)، NGB2904 (ن6/4 نانومول)، ) L741,742 (ن6 نانومول)، SR141716A (م6/25 میکروگرم) وAM630  (ا5 میکروگرم) بجای ال دوپا تزریق شدند. سپس مصرف تجمعی غذا تا 120 دقیقه بعد از تزریق اندازه گیری شد. با توجه به نتایج بدست آمده، تزریق MTII  ( ا2/5، 5 و 10 نانومول) بطور وابسته به دوز، موجب کاهش مصرف غذا در جوجه های نژاد تخمگذار تا 120 دقیقه پس از تزریق در مقایسه با گروه کنترل شد(p < 0.05).  تزریق ال دوپا و SR141716A موجب تقویت اثرات هیپوفاژیک ناشی از MTII شد (p <0.05)، در حالیکه تزریق 6 هیدروکسی دوپامین موجب مهار اثرات هیپوفاژیک ناشی از MTI شد(p <0.05). علاوه بر این، تزریق  SCH23390 و AMI193 موجب تضعیف اثرات هیپوفاژیک ناشی از MTII در جوجه ها شد p <0.05)، اما NGB2904، L741,742 و AM630 اثری بر هیپوفاژی ناشی از MTII نداشت (p >0.05).  این نتایج نشان داد هیپوفاژی ناشی از MTII احتمالا از طریق گیرنده های  D1، D2 و CB1  در جوجه های نوزاد تخمگذار میانجی گری می شود.