مفهوم شناسی طبیعت‌گرایی روش‌شناختی به‌مثابه یک ابرپارادایم برای علم مدرن

طبیعت‌گرایی روش‌شناختی مهم‌ترین ویژگی‌ علم معاصر است که براساس آن شناخت و تبیین جهان طبیعی فقط از طریق علل طبیعی موجّه است و استفاده از هرگونه امر ماورائی، مانند خدا و فعل او، در شناخت طبیعت ممنوع است. در حال حاضر این خصیصه یک قالب و ابَرپارادایم برای علم مدرن است. براساس این ابَرپارادایم، هر فعالیت معرفتی که بخواهد شایستۀ عنوان علم شود، باید این روش را رعایت کند. مفهوم‌شناسی طبیعت‌گرایی روش‌شناختی برای فهم بهتر پدیدۀ پیچیدۀ علم و نیز نظریه‌پردازی درمورد علم دینی مهم و حیاتی است. طبیعت‌گرایی روش‌شناختی معمولاً با برخی از مقولات، مانند پوزیتیویسم یا طبیعت‌گرایی علمی، اشتباه گرفته می‌شود. در این نوشتار بیان خواهد شد که هرچند طبیعت‌گرایی روش‌شناختی شباهت‌هایی با روش‌ تجربی، تجربه‌گرایی فلسفی و علمی، پوزیتیویسم، پوزیتیویسم منطقی، علم‌گرایی، طبیعت‌گرایی علمی و طبیعت‌گرایی هستی‌شناختی دارد، اما با آنها متفاوت است. هدف این مقاله جلوگیری از برخی خلط‌ها در فضای علمی کشور در بیان ویژگی‌های علم است.