مواجهه «خود» و «دیگری» در فلسفه اگزیستانس و صورتبندی آن با تاکید بر اندیشه مارتین بوبر

موضوع «خود» و «دیگری» به یک معنا گویای مجادلات ذهن‌گرایی تجربه‌گرایی در فلسفه معاصر غرب است. در این مجادلات گاه زمینه توجه به موضوع «دیگری» و گاه به‌فراموشی سپردن آن و حتی سیطره بر او فراهم می‌شد، اما با ظهور اگزیستانسیالیسم، موضوع «دیگری» و تاکید بر نقش آن در شناخت «خود»، مقام ثابتی در تفکر فلسفی و سپس اندیشه سیاسی پیدا کرد. فلاسفه اگزیستانس هرچند موضوع «دیگری» را از منظر وجودی مورد توجه قرار داده‌اند، اما از آنجا که با اصل نظام‌مندی اندیشه چندان موافق نیستند و نظام‌مندی را نوعی سیطره بر انسان می‌دانند، بنابراین موضوع «دیگری» و مواجهه «خود» با آن، صورت‌بندی مشخصی در اندیشه آنان ندارد، در حالی‌که صورت‌بندی این موضوع می‌تواند آموزههای روشنی را برای دفاع از رابطه مطلوب میان انسان‌ها ارائه دهد. در این مقاله فرض شده است اندیشه مارتین بوبر، هرچند در ادامه سنّت فلسفی اگزیستانسیالیسم مطرح می‌شود، اما وی با بهره‌گیری از سایر نحله‌های فلسفی و همچنین تاثیرپذیری از عرفان یهود، و با تاسیس «فلسفه گفتگویی»، صورت‌بندی نسبتا روشنی از چگونگی مواجهه مطلوب با «دیگری» ارائه می‌کند. این مقاله با بررسی رویکردهای مختلف به رابطه «خود» و «دیگری» سعی می‌کند الگویی نظری را بر مبنای آراء بوبر جهت بررسی امکان یا فقدان باهم‌بودگی و اصالت دادن به «دیگری» در شناخت «خود» در اندیشه یک متفکر، ارائه دهد

The encounter of ’Self’ and ’Other’ in Existential Philosophy and its Formulation with Emphasis on Martin Buber’s Thought

The subject of &self& and &other& in a one sense expresses the controversies of subjectivismempiricism in contemporary Western philosophy. In these controversies sometimes the subject of the &other& was focused and sometimes neglected and even the tendency of dominated on it was provided, but with the emergence of existentialism, the subject of the &other& and emphasizing its role in recognizing the &self& was raised. Although existential philosophers have an ontological attitude to another subject, but the subject of the &other& and the encounter the &self& with it, have no explicit formulation in their thinking, while formulation the encounter of &self& and &other& can provide clear teachings to defend a desirable relationship between these two sides. In this article, it is assumed that Martin Buber’s thought, although in the continuation of the existentialism was raised, but he’s thought by uses of another philosophical branches and by Jewish mysticism, and with establishment the “dialogical philosophy”, presents explicit formulation for the desirable encounter of &self& and &other&. This article tries to offer the theoretical model based on Buber’s views by investigating different approaches to the relationship between &self& and &other& in order to examine the possibility or lack of coexistence and originality of &other& in knowing &self& in a thinker’s mind.