تفسیر هایدگر از فرونسیس در کتاب سوفیست افلاطون با نگاهی به کتاب هستی و زمان

هایدگر در کتاب سوفیست افلاطون، به تفسیر کتاب ششم اخلاق نیکوماخوس ارسطو و به ویژه مبحث فرونسیس پرداخته است. وی در این کتاب به پنج نحوه‌ی کشف و گشودگی دازاین یعنی اپیستمه، تخنه، سوفیا، نوس و فرونسیس می‌پردازد. وی «اپیستمه و سوفیا» را از سنخ نحوه‌ی معرفتی و «فرونسیس و تخنه» را از سنخ نحوه‌ی حساب‌گر نفس دازاین دانسته است. در واقع هایدگر پنج فضیلت عقلانی ارسطو را به عنوان نحوه‌های کشف و گشودگی دازاین معرفی می‌کند. وی سوفیا را به عنوان بالاترین نحوه‌ی معرفتی و فرونسیس را به عنوان بالاترین نحوه‌ی حساب‌گر دانسته است. لازم به ذکر است که هایدگر در نهایت فرونسیس را به جهت توجه در عمل به عنوان بالاترین نحوه‌ی کشف و گشودگی دازاین معرفی نموده است. از سوی دیگر در کتاب هستی و زمان در مباحث مربوط به دازاین و بویژه مناسبات دازاین با دازاین‌های دیگر، می‌توان به فرونسیس به عنوان نحوه‌ای از وجود دازاین پی برد. در واقع نحوه‌ی وجود اگزیستانسیال دازاین همان نحوه وجود فرونتیک است. نکته قابل توجه در نوشتار حاضر این است که هایدگر در کتاب سوفیست افلاطون همان تفسیری را از فرونسیس ارائه داده که در کتاب هستی و زمان وی قابل برداشت است. در واقع هایدگر برای بیان فرونسیس به وجود اگزیستانسیال دازاین اشاره و در نهایت نحوه رفتار اصیل را در عمل بر اساس ندای وجدان دانسته است؛ همان چیزی که در سوفیست افلاطون به عنوان وجدان فراموش نشدنی تعبیه شده است.

Heidegger’s interpretation of Phronesis in Plato’s Sophist and its relation to Being and Time

Lacan and Levinas were among the first contemporary thinkers of the twentieth century who have put emphasize on the concepts of otherness and subjectivity. The approach of these two thinkers to the issue has been accompanied by critique and challenge of rational subjectivism and the ethics of modern philosophy. Accordingly, the decentralization of the selfsovereignty subject, the priority of the other in the destruction of subjectivity and the redefinition of Ethics among the common principles that have been heuristic in presenting their new reading of the subject. However, Lacan and Levinas have taken different interpretations, insights, and conclusions in their attempts to explain the meaning of the other, the reason for its priority over the subject, and also to redefine the subject. On the one hand, in the contexts of structuralist and poststructuralist approaches in the heart of the field of psychoanalysis, Lacan Summoned the lacking subject, which is split and barred, to resist and negate with the structure of the big other, and in this resistance, the concept of desire plays a key role. On the other hand, Levinas with a phenomenological approach and in the heart of a religionbased approach, exposes the subject to the other with asymmetric responsibility, and in this regard, the face of the other plays a fundamental role in evoking the inescapable responsibility in the subject. Lacan and Levinas deal with two different aspects of otherness, which has also led to a different reading of subjectivity.