رهیافتی هستی شناسانه به علم حضوری از نگاه صدرالمتالهین

شناخت حضوری شناختی است که در آن، معلوم، حقیقت شیء بوده و خود بعینه نزد عالم حاضر می گردد. هرچند این معرفت در هر دو ساحت معرفت‌شناختی و هستی شناختی امکان بررسی دارد، لکن تامل در بعد هستی شناختی آن، ضرورت افزون‌تری را فراروی یک پژوهشگر فلسفی قرار می‌نهد. مطالعه هستی شناسانه علم حضوری در ضمن مختصاتی چون «وجودی بودن علم حضوری»، «ذو مراتبی علم حضوری» و «اتحاد یا وحدت اجزای علم حضوری» از یافته‌های نگارنده در تحلیل بعد هستی شناختی این معرفت به شمار می‌رود. بسیار حائز اهمیت است که بدانیم وصول به این یافته‌ها در حکمت متعالیه تنها از همپوشانی احکام علم با احکام وجود، ناشی شده است. همچنان که خاصیت تشکیک پذیری علم حضوری نیز محصول همین همپوشانی است. وحدت یا اتحاد میان اجزا (حسب اقسام مختلف علم حضوری)، از نتایج دیگر تبیین هستی شناسانه علم حضوری در نگاه صدرایی به شمار می رود. تاکید می‌شود که روی آوردِ تحلیلی توصیفی مساله علم حضوری با نظر به بررسی بعد هستی شناختی آن، این نوشته را از سایر پژوهش‌های موجود در این حوزه که ناظر به ارزش معرفت‌شناختی علم حضوری‌اند،متمایز ساخته است.