تاثیر مبانی هستی شناسی صدرا در تبیین مساله دعا

دعا یکی از عالی ترین مضامین الهی است که همیشه مورد توجه بشر بوده است و هر انسانمتناسب با میزان درکی که از فقر ذاتی خویش دارد، به معناشناسی دعا و مسائل پیرامون آن می پردازد. در بررسی مساله دعا از نظر ملاصدرا، نباید پیش فرض های وجود شناسی و هستی شناسیوی را نادیده گرفت. بی شک نگاه صدرا به مساله دعا، گسسته از مبادی هستی شناسی او نیست. اصالت وجود، تشکیک خاصی وجود، حرکت جوهری، نظام علی معلولی هستی، رابط بودن وجود ممکنات و امکانِ فقریِ آنها و وحدت شخصی وجود، مهمترین مبانی ای هستندکه مسالۀ دعا را در حکمت متعالیه تحت تاثیر قرار می دهند. در این نوشتار تلاش شده است با توجه به مبانی هستی شناسی صدرا (در دو نظام تشکیک خاصی و وحدت شخصی وجود)، مسالۀ دعا بررسی و تحلیل شده است. بر این اساس، ضمن تبیین مختصری از مفهوم ها و مبانی ایشان، کوشش شده است با واکاوی این مبانی، علاوه بر به تصویر کشیدن ارتباط آن دو، تحلیلی نو و منطبق بر اصول هستی شناختی صدرایی از مسالۀ دعا ارائه شود.