بررسی نمود استمراری و نام در زبان اشاره ایرانی

زبان اشارۀ ایرانی، زبانی دیداری/فضایی است که با دارا بودن ساختار نحوی و معنایی خاصّ خود در جامعۀ ناشنوایان در سرتاسر ایران با تفاوت لهجه­های مختلف، رشد کرده است. وجود اشارات قراردادی در این زبان اثبات می­کند که زبانی حقیقی است و تنها مجموعه ای از تصاویر در فضا نمی باشد. انگیزۀ اصلی انجام پژوهش حاضر با بررسی نمود در زبان اشارۀ ایرانی، معطوف کردن توجّه زبان شناسان به یکی از ویژگی های زبانی این زبان است، تا بتوان آنها را از خصوصیات و طبیعی بودن آن آگاه کرد، چرا که در جامعۀ ناشنوایان از اهمّیت و ارزش بالایی برخوردار است و تاثیر مستقیمی بر روی زندگی آنها دارد. سوال اصلی که در این پژوهش مدّ نظر قرار گرفته آن است که در این زبان مقولۀ نمود (استمراری و تام) به چه صورت نشان داده می شود. یافته های این پژوهش مشخّص نمود که در زبان اشارۀ ایرانی جهت مشخّص کردن نمود از روش های مختلفی استفاده می شود. نمود استمراری از طریق تکرار در حرکات فعل بیان می شود و نمود تام با استفاده از نشانگر مجزای واژگانی تمام شدن بیان می شود که جایگاه این نشانگر بعنوان مشخّصۀ نمود در پایان عبارت بعد از فعل اصلی است که بخوبی مبیّن معنی کامل شدن عمل است.

A Survey of continuative and perfective Aspects in Persian Sign Language

Persian Sign Language as a visual/ spatial language is still in its developmental stage. This language has a special linguistics structure and like other sign languages, it is different from its surrounding spoken language. PSL has some options to show aspectual meanings. In this paper, we consider one of the most common aspectual form (completive aspect). Like other sign languages, PSL signers use FINISH to show the perfect aspect. This lexical marker occurs after the main verb with the grammatical function of indicating that the action described by the verb was completed before the time of utterance.