بررسی تاثیر «جنسیت» و «سن» بر کاربرد «تردیدنماها» در گفتار فارسی‌ زبانان

هدف از پژوهش حاضر تحلیل و طبقه‌بندی «تردیدنماها» و بررسی تاثیر دو عامل «جنسیت» و «سن» بر کاربرد این مقوله زبانی در گفتار روزمره زنان و مردان فارسی‌زبان است. به منظور نیل به هدف مذکور، یک پرسشنامة محقق-ساخته طراحی و به‌صورت تصادفی بین 523 زن و مرد فارسی‌زبان در 4 گروه سنی مختلف (15-25 سال، 26-35 سال، 36-45 سال و بالای 45 سال) توزیع شد. به‌لحاظ روش‌شناسی، پژوهش حاضر میدانی و از نوع پیمایشی است و از مولفه‌های کیفی و رویکرد کمّی بهره می‌گیرد. پس از استخراج انواع تردیدنماها از گفتار گویشوران مذکور از طریق پرسشنامه، به دسته‌بندی و توصیف آن‌ها پرداخته شد و در ادامه، بر مبنای آرای هایلند (1996) و وارتالا (2001) و با بهره‌گیری از آزمون‌های آماری تی، توکی و آنووا به تحلیل تردیدنماها پرداختیم. یافته‌ها و نتایج تحلیل‌های آماری حاکی از آن است که زنان بیشتر از مردان از «افعال گواه‌نما» برای نشان دادن تردید استفاده می‌کنند و میزان کاربرد «افعال قضاوتی» در مردان بیشتر از زنان است. همچنین، نتایج نشان داد که به‌لحاظ آماری میان استفاده از انواع تردیدنماها، شامل «افعال قضاوتی»، «افعال وجهی» و «گواه‌نماها» در گروه‌های سنی مختلف تفاوت معناداری وجود دارد و گویشوران زبان فارسی فقط پنج دسته از انواع تردیدنماهای مورد نظر هایلند و وارتالا را در گفتار روزمره خود به کار می‌گیرند.

a gender- and age-based study of “hedges” in the speech of persian speakers

to this end, a researcher-made questionnaire was designed and randomly distributed among 523 persian speakers in 4 different age groups (15-25, 26-35, 36-45, and 45 years and older). as far as it is concerned to the methodology, it is questionnaire-based survey benefiting from the qualitative components and quantitative analysis. the theoretical framework was based on hyland’s (1996) and varttala’s (2001) classifications of hedges. the statistical tests including t-test, anova, and tukey were used for data analysis. the findings showed that women used “evidential verbs” more than men to show their uncertainty, while the opposite was true for “judgmental verbs”. furthermore, the statistical analysis revealed that there was a significant difference in the use of “judgmental, modal, and evidential verbs” among participants in different age groups. finally, the results indicated that persian speakers used only five groups of hyland’s and varttala’s hedging classifications in their everyday speech.