ملاحظاتی در ترتیب خطی ساخت فعل فارسی از دیدگاه پادتقارنی

این نوشتار می‌کوشد نشان دهد که تبیین ترتیب خطی در ساخت فعل فارسی از منظری پاد تقارنی و بدون توسل به پارامترهای متناقض جهت‌هسته امکان پذیر است. چارچوب نظری این بحث اصولاً مفهوم پارامترِ جهت هسته را در زبان‌های طبیعی رد می‌کند و در عوض، تمام ترتیب‌ها را مشتق از ترتیب پایه مشخص‌گر هسته متمم می‌داند. هر ترتیب دیگری جز این لاجرم مشتق است و از حرکت سازه‌های نحوی به دست می‌آید. فارسی هم ویژگی‌های ترتیب آزاد را نشان می‌دهد و هم در بسیاری مقوله‌ها، ترتیب‌های ثابت دارد. تبیین‌های خطی فارسی در چارچوب‌های پارامتری دچار مشکل تناقض یا ناهمسانی در انتخاب ارزش پارامتر می‌شوند، به طوری که مقوله‌هایی مانند متمم‌ساز و حرف اضافه را با کمک یک ارزش پارامتری و مقوله‌هایی همچون فعل و اسم را با ارزش دیگری تبیین می‌نمایند.در این جا نشان داده می‌شود که دیدگاه غیر پارامتری پادتقارنی بدون کم‌ترین مشکلی ویژگی‌های خطی پوسته فعلی فارسی را توضیح می‌دهد. از رهگذر این کاوش، برخی جبنه‌های صرفی و معناشناختی ساخت‌های مذکور نیز توجیه نظام مندی پیدا می‌کند.

Notes on Linear Order in Persian Verbal Construction: An Antisymmetry Perspective

This paper aims to demonstrate that explaining linearization in the Persian verbal morphology is possible based on an antisymmetric view of phrase structure, without resorting to contradictory headparameter values for verbal categories. Kayne (1995, 2008) argues against the concept of headdirectionality parameter in natural languages and provides evidence that a default underlying SpecifierHeadComplement (SHC) order exists even when surface orderings deviate from the base SHC order. Persian is one such language with partly free and partly fixed orders. Parametric explanations of the Persian word order have led to proposing contradictory directionality values: head first for C and P categories and head last for N and V categories. It will be shown here that adopting the antisymmetric view and subsequently the base SHC order has no difficulty in explaining Persian verb shells. This paves the way to a unified theory of Persian phrase structure. It will also be shown that the same view of phrase structure is able to explain some interesting morphological and semantic effects in Persian verb shells.