تبیین موانع یکپارچه سازی اراضی کشاورزی (مطالعه ی موردی: شهرستان بوکان)‏

کشاورزی با واحدهای بهره‌برداری کوچک، به دلیل عدم استفاده موثر از فناوری و امکانات نوین، از عوامل محدود کننده بهره‌وری و بازدهی تولید در بخش کشاورزی محسوب می‌شودکه قادر به تامین حداقل مواد غذایی مورد نیاز جامعه نخواهد بود. این تحقیق با استفاده از روش توصیفی پیمایشی با هدف بررسی موانع یکپارچه‌سازی اراضی در شهرستان بوکان انجام شده‌است. جامعه آماری تحقیق بهره‌برداران شهرستان بوکان بودند. از بینآن ها 200 نفر از طریق فرمول کوکران و به روش تصادفی ساده به نسبت متناسب انتخاب شدند. داده‌های مورد نیاز از طریق پرسش نامه محقق ساخته گردآوری شدند. روایی و پایایی پرسش نامه بر اساس نظر اساتید و کارشناسان مرتبط و  با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ (87 درصد) تایید شد. نتایج توصیفی تحقیق نشان داد میانگین سنی بهره برداران 41 سال و به طور متوسط 21 سال سابقه کار کشاورزی داشتند. هر کشاورز به طور متوسط 3 قطعه زمین کشاورزی دراختیار دارد. نتایج تحلیل عاملی نشان داد، شش عامل، موانع فرهنگی، موانع اجتماعی مشارکتی، موانع آموزشی، موانع اقتصادی، موانع قانونی و سیاستگذاری و موانع ساختاری (توپوگرافی) در مجموع توانستند حدود 73 درصد از واریانس موانع یکپارچه‌سازی اراضی را تبیین کنند. نتایج نشان داد متغیرهای عدم آموزش روش های مناسب یکپارچه‌سازی، عدم شرکت کشاورزان در کلاس های توجیهی، رونق خرید و فروش اراضی کشاورزی،‏باورهایسنتی جامعه در مورد اراضی، ساختار قوانین خاص نظیر ارث و وقف، مالکیت‏زمین، عدم توجه به وضعیت اقتصادی ‏روستاییان، عدم مشارکت بانک ها، عدم سرمایه گذاری مناسب در بخشکشاورزی، متغیرهای مهم تبیین موانع شش‌گانه یکپارچه‌سازی اراضی کشاورزی شهرستان بوکان می‌باشند.