امکان‌سنجی ضریب عمران‌پذیری روستاهای شهرستان گرمی

شناسایی منابع و پتانسیل های موجود، مرحله اول برای هر برنامه ریزی محسوب می شود. بدون مشخص کردن منابع، شناخت پارامترهای مربوط به منطقه برنامه ریزی امکان‌پذیر نخواهد بود. عوامل طبیعی و انسانی مانع اصلی توسعه مناطق هست، با توجه به اینکه عوامل طبیعی تا حدودی خارج از کنترل می‌باشند، عامل انسانی و تصمیمات انسانی مهم‌ترین عامل توسعه محسوب می‌شوند. تصمیمات انسانی زمانی می تواند متضمن رشد و توسعه باشد که از وضع موجود منطقه شناخت کافی داشته باشد. ازاین‌رو پژوهش حاضر باهدف امکان‌سنجی ضریب عمران پذیری روستاهای شهرستان گرمی با استفاده از تکنیک ضریب عمران پذیری انجام شده است. رویکرد حاکم در این تحقیق از نوع توصیفی تحلیلی است. جامعه آماری تحقیق روستاهای بالای 300 نفرجمعیت شهرستان گرمی می‌باشد. شاخص های مورد بررسی شامل وضعیت جمعیتی، بهداشتی درمانی، فرهنگی و ورزشی، آموزشی، اداری، تاسیسات زیربنایی، خدمات و بازرگانی، ارتباطات و حمل‌ونقل می‌باشد. نتایج تحقیق نشان می‌دهد که روستای قره‌آغاج پایین با ضریب عمران پذیری 6.667 از ضریب عمران پذیری بسیار بالا و روستای لکوان با ضریب عمران پذیری 0.108 از ضریب عمران پذیری بسیار پایین برخوردارند. در مجموع از 45 روستای مورد مطالعه 18 روستا ضریب عمران پذیری بسیار پایین، 20 روستا ضریب عمران پذیری پایین، 6 روستا ضریب عمران پذیری بالا و 1 روستا ضریب عمران پذیری بسیار بالایی دارد. در نهایت با استفاده از ضریب پراکندگی ضریب عمران پذیری بخش‌های سه‌گانه شهرستان گرمی محاسبه شد که براساس آن بخش انگوت با امتیاز1.046، موران با امتیاز0.654 و مرکزی با امتیاز0.566 به ترتیب در رتبه‌های اول تا سوم قرار گرفتند.