بررسی تنوع، غنا و یکنواختی گونه‌ای در سه ظرفیت علوفه‌ای مراتع نیمه‌خشک سمیرم

چرای دام از عوامل مهم و تاثیرگذار بر ساختار جامعه و ترکیب گونه‌ای زیست‌بوم‌های مرتعی است که می‌تواند موجب تغییراتی در تنوع گونه‌ای نیز شود. به‌منظور بررسی اثر چرا بر تنوع، غنا و یکنواختی گونه‌ای در مراتع نیمه‌خشک سمیرم، سه سامان عرفی دارای ظرفیت‌های علوفه‌ای متفاوت (5/2، 5 و 8 واحد دامی در ماه در هکتار) انتخاب و با استفاده از120 پلات یک متر مربعی در طول 6 ترانسکت به‌صورت سیستماتیک-تصادفی به نمونه‌برداری اقدام شد. در داخل هر پلات درصد تاج پوشش، فرم رویشی و وفور گونه‌ای ثبت شد. شاخص‌های تنوع سیمپسون و شانون وینر، غنای مارگالف و منهینگ و همچنین شاخص‌های یکنواختی کامارگو و اسمیت و ویلسون محاسبه شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها در نرم‌افزار spss انجام و مقایسه شاخص‌های مختلف بین مناطق با ظرفیت‌های چرایی مختلف توسط آزمون توکی انجام شد. نتایج نشان داد که شاخص‌های غنای مارگالف و منهینگ و شاخص شانون وینر بین سه سامان عرفی دارای اختلاف معنی‌دار (p < 0.05) بوده و در سامان عرفی دارای ظرفیت علوفه‌ای 8 واحد دامی در ماه بیشترین و در سامان عرفی دارای ظرفیت علوفه‌ای 5/2 واحد دامی در ماه کمترین مقدار است. در حالی‌که از نظر شاخص تنوع سیمسون بین سه سامان عرفی اختلاف معنی‌داری مشاهده نشد. شاخص‌های یکنواختی کامارگو و اسمیت و ویلسون دارای اختلاف معنی دار (p < 0.01) و در سامان دارای ظرفیت علوفه ای 5 واحد دامی در ماه بیشترین و در سامان دارای ظرفیت 5/2 واحد دامی در ماه کمترین مقدار بودند.