تغییرات شاخص های تنوع و غنای گونه‌ای در مراتع خوب، مراتع تخریب شده و دیمزارهای رها شده (مطالعه موردی: منطقه فریدن شهر اصفهان)

تغییر کاربری اراضی و استفاده بیش از حد توان اکولوژیک اکوسیستم های مرتعی از جمله عوامل مهم در کاهش تنوع گونه ای به شمار می آید که می تواند سلامت و پایداری این اکوسیستم ها را به مخاطره اندازد. در این تحقیق به بررسی اثر چرا بر تنوع گونه ای در مراتع و دیمزارهای رها شده شهرستان فریدن استان اصفهان پرداخته شده است. بدین منظور در هر مکان مرتعی درصد پوشش-تاجی و تراکم گونه های گیاهی اندازه گیری شده و فاصله از روستا موثر بر هریک از مکان ها اندازه گیری شد. همچنین از پلات‌های یک متر مربعی در امتداد 3 ترانسکت 100متری به صورت تصادفی- سیستماتیک استفاده شد. اندازه نمونه برای هر مکان مرتعی عدد 20 تعیین شد. شاخص های غیرپارامتریک غنای گونه ای مارگالف، تنوع گونه هیل 1n و شانون- وینر محاسبه شد. از روش‌‌های پارامتریک (مدل های وفور- رتبه ای) نیز برای ارزیابی تنوع گونه ای استفاده شد. به منظور بررسی ارتباط گونه‌ها با عوامل محیطی و تنوع از تجزیه و تحلیل داده ‌های چند متغیره (روش رج بندی) استفاده شد. نتایج این تحقیق حاکی از اختلاف معنی دار بین مکان-های مرتعی در سطح یک درصد برای شاخص غنای گونه ای مارگالف بود. این اختلاف بین مراتع خوب با مراتع تخریب شده و دیمزار رها شده است. شاخص های غیر پارامتریک تنوع گونه ای هیل 1n و شانون- وینر اختلاف معنی‌داری را در سطح پنج درصد نشان دادند که این اختلاف نیز بین مراتع خوب با مراتع تخریب شده و دیمزارهای رها شده است. مدل وفور- رتبه ای در روش پارامتریک، نشان داد که داده ها از مدل لوگ نرمال تبعیت می کنند، که نشان دهنده فاصله از روستا جز مهمترین متغیر‌های اثرگذار بر روی میزان تنوع گونه ای و غنای گونه ای شناخته شد. نتایج رج بندی نشان داد که بین تنوع گونه ای با پارامتر‌های (مقدار ماده-آلی، درصد اشباع خاک، آهک و رس) ارتباط مثبت و با پارامترهای (میزان درصد شن و هدایت الکتریکی خاک) ارتباط منفی وجود دارد.