بررسی مقاومت به خشکی گونه اسکنبیل کرمانی (Calligonum Bungei) در شرایط طبیعی )مطالعه موردی مراتع جنوب منطقه حفاظت شده کالمند بهادران- استان یزد)

خشکی به‌عنوان تاثیر‌‌گذارترین عامل بر رشد و پراکنش گیاهان از جایگاه ویژه‌ای در اکوسیستم‌های بیابانی برخوردار است. در این تحقیق مقدار پرولین، قند‌های محلول، پتانسیل آب گیاه، محتوی نسبی آب، کلروفیل، سدیم و پتاسیم در گونه اسکنبیل کرمانی (calligonum bungei) در شرایط طبیعی قبل و بعد از آبیاری در مراتع جنوب منطقه حفاظت‌شده کالمند بهادران- استان یزد مقایسه شدند. آزمایش در قالب طرح کاملاً تصادفی در شش تکرار انجام شد. نتایج اندازه گیری پتانسیل آب در گونه c. bungei نشان داد که مقدار آن در مرحله قبل از آبیاری به‌طور معنی داری بیشتر (منفی تر) از مرحله بعد از آبیاری بود به‌طوری‌که از مقدار 3/19- در قبل از آبیاری به 3/16- بار بعد از آبیاری رسید. مقدار پرولین نیز در مرحله قبل از آبیاری با مقدار 78/2 میلی گرم بر گرم وزن تر به‌طور معنی داری بیشتر از مرحله بعد از آبیاری بود. مقدار قند های محلول نیز روند مشابه پرولین داشت. بیشترین مقدار قند‌های محلول به مقدار 8/67 میلی گرم بر گرم وزن خشک در مرحله قبل از آبیاری مشاهده شد. تفاوت معنی‌داری در مقدار کلروفیل و سدیم و پتاسیم قبل و بعد از آبیاری مشاهده نشد. مقدار پتاسیم به‌طور معنی داری بیشتر از مقدار سدیم بود، مقدار پتاسیم چهار برابر میزان سدیم در گیاه مورد مطالعه اندازه گیری شد. تفاوت معنی‌داری بین پایه های c. bungei در مقدار محتوای نسبی آب به‌دست نیامد و به‌طور متوسط این مقدار برابر با 38 درصد بود. به‌طور کلی نتیجه‌گیری شد که گونه c. bungei با حفظ پتانسیل منفی‌تر آب از طریق تجمع پرولین (همراه با تجمع قند های محلول و پتاسیم) و همچنین محتوای نسبی آب بالا می‌تواند خود را با شرایط محیط های خشک سازگار کند.