بررسی اثر اسپرمیدین بر شاخص‌های مورفولوژیک و فیزیولوژیک نهال‌های استبرق (calotropis procera ait.) تحت تنش شوری

شوری یکی از مهمترین عوامل محیطی محدود کننده رشد و تولید در گیاهان در سراسر جهان محسوب می شود. شناسایی و به به کار بردن ترکیباتی که بتوانند تحمل گیاهان را به تنش های محیطی مانند شوری افزایش دهند از نظر تئوری و عملی حائز اهمیت است. به منظور بررسی اثر اسپرمیدین بر برخی ویژگی های مورفولوژیک و فیزیولوژیک نهال های استبرق تحت تنش شوری، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی شامل پنج سطح شوری (0، 5، 10، 15 و 20 دسی زیمنس بر متر) و سه سطح اسپرمیدین (0، 1 و 2 میلی مولار) در چهار تکرار در گلخانه انجام شد. نتایج نشان داد که افزایش سطح شوری تا 15 (ds/m) سبب کاهش وزن تر و خشک نهال و ریشه، سطح برگ، درصد زنده مانی و محتوای کلروفیل شد و نهال ها در شوری سطح 20 (ds/m) خشک شده و از بین رفتند. افزایش سطح شوری سبب افزایش محتوای پرولین شد همچنین افزایش شوری تا سطح 10 (ds/m) موجب افزایش فعالیت آنزیم های سوپراکسید دیسموتاز، پراکسیداز، کاتالاز و آسکوربات پراکسیداز شد اما در شوری 15 (ds/m) فعالیت این آنزیم ها روند کاهشی نشان دادند. استفاده از اسپرمیدین به طور معنی داری سبب بهبود وزن تر و خشک نهال و ریشه، سطح برگ و افزایش فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدان تحت تنش شوری شد. بهترین تیمار اسپرمیدین جهت کاهش اثرات مخرب شوری در تیمار 2 میلی مولار مشاهده شد.