سنجش و ارزیابی تاب‌آوری ذینفعان محلی در مواجهه با خشکسالی (منطقه مورد مطالعه: روستای نردین، شهرستان میامی، استان سمنان)

ﻛﺸﻮر اﻳﺮان ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ ﻗﺮارﮔﻴﺮی در ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﺧﺸﻜﺴﺎﻟﻲ، به شدت در ﻣﻌﺮض ﺧﺴﺎرات و آﺳﻴﺐﻫﺎی وارده از ﻣﺨﺎﻃﺮه ﺧﺸﻜﺴﺎلی می باشد و ﻣﻴﺰان آﺳﻴﺐﻫﺎی وارده ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ اﻗﺘﺼﺎدی، ﻣﺤﻴﻄﻲ و اﺟﺘماعی ﺑﻪ ﻃﺮق ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﻧﻤﺎﻳﺎن ﻣﻲﺷﻮد. ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣﻴﺰان ﺗﺎب آوری ﺟﻤﻌﻴﺖ و ﮔﺮوهﻫﺎی اﻧﺴﺎﻧﻲ درﮔﻴﺮ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﻗﺪاﻣﻲ اﺑﺰاری در راﺳﺘﺎی ﭘﻴﺸﮕﻴﺮی از زاﻳﺶ ﻓﺎﺟﻌﻪای ﻣﺒﺘﻨﻲ ﺑﺮ زﻳﺴﺘﻦ در ﻧﻮاﺣﻲ ﭘﺮﺧﻄﺮ ﻣﻄﺮح اﺳﺖ. در این راستا هدف از مقاله حاضر سنجش تاب آوری ذینفعان محلی (بهره برداران منابع آب) در مواجه با خشکسالی در سطح روستای نردین شهرستان میامی استان سمنان می باشد که با استفاده از معیارها و شاخص ها در ابعاد مختلف اجتماعی فرهنگی، انسانی، اقتصادی، نهادی، فیزیکی و طبیعی، میزان تاب آوری بهره برداران در مواجه با خشکسالی از طریق پرسشنامه تاب آوری و با استفاده از نرم افزار spss سنجش شده است. روش تحقیق توصیفی تحلیلی است و حجم نمونه در تحقیق، طبق جدول مورگان، 28 نفر از بهره برداران محلی برآورد شده است. نتایج یافته ها حاکی از آن است که میانگین تاب آوری ذینفعان محلی روستای نردین 2.95 است که نشان می دهد تاب آوری بهره برداران این روستا از میانه مطلوب پایین تر بوده و در وضعیت نامساعدی هستند. همچنین نتایج آزمون تی تک نمونه ای نشان داد که این افراد از لحاظ مولفه اجتماعی-فرهنگی، اقتصادی و طبیعی بیشترین میزان تاب آوری را داشته ولی از لحاظ مولفه نهادی دارای سطح پایینی از تاب آوری می باشند. ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻧﺘﺎﻳﺞ ﻣﻲ ﺗﻮان ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻛﺮد ﻛﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﺧﺺ ﻫﺎ و ﻣﻌﻴﺎرﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ اﻓﺰاﻳﺶ ﺳﻄﺢ ﺗﺎب آوری ذینفعان روﺳﺘﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﮔﺮدد، ﻳﻜﻲ از ﺿﺮوری ﺗﺮﻳﻦ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻫﺎ جهت ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﺧﺸﻜﺴﺎﻟﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ.