تحلیل عرفانی فقر و غنا از دیدگاه عرفانی خواجه عبدالله انصاری و مولانا

«فقر» یکی از مراحل سیر و سلوک عرفانی و در لغت به معنای نیاز و احتیاج است و در اصطلاح صوفیه، نیازمندی به خدا و بی‎نیازی از غیر اوست. «فقر و غنا» در ادبیات ایران و به خصوص در آثار عرفانی، سابقه‎ای کهن و جایگاهی والا دارد. فقر در لغت به معنای درویشی و نداری و «غنا» نقطۀ مقابل آن و به معنی توانگری، بی‎نیازی و دولتمندی است. سالک در این وادی به صفت عدم اصلی و فقر ذاتی خود برمی‎گردد و به آن اقرار می‎کند. فقر از مسائل مهم عرفانی است و علاوه بر شاعران که در دیوان‎های خود به آن اشاره کرده‎اند خود عرفا نیز در این زمینه نظریه‎پردازی می‎کنند. این جستار که با روش تحلیلی و توصیفی انجام گرفته است بر آن است که مقولة فقر را از دید دو عارف (انصاری و مولانا) همراه با شواهد شعری تبیین و تفسیر کند و آن را از دید عرفان مورد بررسی قرار دهد.